Skorzystaj z usług doświadczonych prawników. Art. 22. zdr. psych. - Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego - 1. Przyjęcie osoby z zaburzeniami psychicznymi do szpitala psychiatrycznego następuje za jej pisemną zgodą na podstawie ważnego skierowania do szpitala, jeżeli lekarz wyznaczony
Ostateczną decyzję o przyjęciu do szpitala podejmuje jednak ordynator. Musi on zatwierdzić przyjęcie pacjenta w przeciągu 2 dni od momentu przyjęcia. Następnie ordynator w ciągu 72 godzin od chwili przyjęcia zawiadamia sąd opiekuńczy właściwy ze względu na miejsce siedziby szpitala (art. 23 ust. 4 uozp).
Pacjenci szpitali psychiatrycznych z wielu względów stanowią szczególną grupę chorych. W niniejszym artykule nie będę poruszał kwestii różnić pomiędzy „chorobami duszy” i „chorobami ciała”, ale przedstawię na czym polegają uwarunkowania sytuacji prawnej pacjenta szpitala psychiatrycznego. Zawartość1 Relacja pomiędzy lekarzem a pacjentem2 Prawa pacjenta szpitala psychiatrycznego3 Prawa pacjenta a przymusowe leczenie Relacja pomiędzy lekarzem a pacjentem Relacja pomiędzy lekarzem i pacjentem nie jest równa. To ten pierwszy dysponuje wiedzą, doświadczeniem i środkami technicznymi, które stawiają go w uprzywilejowanej pozycji względem chorego, który jest osobą potrzebującą pomocy, często bezradną, niejednokrotnie pozbawioną wsparcia ze strony osób trzecich. Dysproporcja ta ujawnia się szczególnie w realiach szpitala psychiatrycznego. Podstawowym aktem prawnym regulującym prawa i obowiązki chorego leczącego się w szpitalu psychiatrycznym reguluje ustawa o ochronie zdrowia psychicznego z 19 sierpnia 1994 r. Akt ten uchwalony został wcześniej, aniżeli inne akty prawne regulujące prawa pacjenta, co wydaje się nieprzypadkowe. Pacjent szpitala psychiatrycznego może być hospitalizowany dobrowolnie, ale również bez swej zgody. W tym drugim przypadku leczenie pełni nie tylko funkcję terapeutyczną, ale również izolacyjną, chroniącą społeczeństwo przed zagrożeniem ze strony osoby zaburzonej. Istotą ochrony praw pacjenta szpitala psychiatrycznego są zatem zarówno wartości zdrowia i życia, czy autonomii woli, ale także wolności osobistej. Liczne relacje dotyczące stosowania leczenia psychiatrycznego jako represji, chociażby wobec dysydentów w byłym ZSRR, przynoszą szereg tragicznych historii, a jednocześnie pokazują, że prawa pacjenta szpitala psychiatrycznego i jego godność są bardziej narażone na naruszenia, aniżeli pacjenta leczonego wyłącznie ze względów somatycznych. Prawa pacjenta szpitala psychiatrycznego stanowią część ogólnych praw pacjenta. Dlatego w przypadku braku regulacji szczególnych w jego przypadku zastosowanie znajdą przepisy ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta z 6 listopada 2008 r. Cytowana ustawa wymienia w szczególności prawo pacjenta do świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom aktualnej wiedzy medycznej (w przypadku leczenia psychiatrycznego – zawsze bezpłatnej), do informacji o swoim stanie zdrowia, do do zachowania w tajemnicy przez osoby wykonujące zawód medyczny informacji z nim związanych, do wyrażenia zgody na udzielenie świadczeń zdrowotnych, do poszanowania intymności i godności, do dokumentacji medycznej, do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego. Prawa pacjenta, w szczególności w kontekście pacjenta szpitala psychiatrycznego, mają przy tym umocowania w aktach wyższego rzędu: art. 68 ust. 3 Konstytucji RP nakazuje władzom publicznym szczególną opiekę zdrowotną nad osobami niepełnosprawnymi, w zakresie przymusowej hospitalizacji i przymusowego leczenia, art. 30 wskazuje na przyrodzoną i niezbywalną godność człowieka jako podstawę i źródło wszelkich praw i wolności, art. 41 ust. 2 gwarantuje kontrolę niezawisłego sądu dla każdego pozbawienia wolności, a tak należałoby kwalifikować osobę poddaną przymusowej hospitalizacji. Prawa pacjenta a przymusowe leczenie Specyfika ochrony praw pacjenta szpitala psychiatrycznego wyraża się w szczególności w kontekście możliwości zastosowania przymusowego leczenia, które w oczywisty sposób stoi w sprzeczności z wartościami autonomii i wolności jednostki. Przymus taki może być zastosowany jedynie w dla dobra i w interesie pacjenta, co nie oznacza, że możliwa jest tu dowolność. Przeciwnie, stosowanie przymusu jest sytuacją wyjątkową, a zatem należy ją traktować jako ściśle ograniczoną do przewidzianych ustawą przypadków. Przymus bezpośredni wobec pacjenta może być zastosowany wówczas, gdy chory swoim zachowaniem zagraża własnemu lub cudzemu zdrowiu lub życiu albo narusza bezpieczeństwo powszechne, kiedy gwałtownie niszczy lub uszkadza przedmioty w otoczeniu, kiedy poważnie zakłóca działanie placówki, w której przebywa. Zanim przymus zostanie zastosowany, należy pacjenta uprzedzić. Możliwość przyjęcia osoby do szpitala bez jej zgody istnieje wówczas, jeśli jej dotychczasowe zachowanie wskazuje, że z powodu choroby zagraża własnemu życiu lub zdrowiu lub zdrowiu innych osób. Przyjęcie bez zgody pacjenta zawsze wymaga zatwierdzenia przez ordynatora w ciągu 48 godzin oraz powiadomienia właściwego miejscowo sądu opiekuńczego w ciągu 72 godzin od chwili przyjęcia. Osobną sytuacją jest orzeczenie przymusowego pobytu w ramach stosowanego przez sąd w postępowaniu karnym środka zabezpieczającego, w szczególności wobec osób, które popełniły przestępstwo w stanie niepoczytalności, jeżeli istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że popełnią one ponownie czyn zabroniony o znacznej społecznej szkodliwości w związku z chorobą psychiczną lub upośledzeniem umysłowym lub też ciężkie przestępstwo w związku z zaburzeniem preferencji seksualnych. Możliwość stosowania przymusu nie może prowadzić do wniosku, że osoby leczone w szpitalu psychiatrycznym mają mniej praw, aniżeli inni pacjenci. Wręcz przeciwnie, obowiązujące przepisy nakładają obowiązek szczególnej dbałości o prawa takich osób. W tym też celu ustawa o ochronie zdrowia psychicznego wprowadziła instytucję Rzecznika Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego, który powinien być obecny w każdej placówce i którego zadaniem jest między innymi pomoc w dochodzeniu praw w sprawach związanych z przyjęciem, leczeniem, warunkami pobytu i wypisaniem ze szpitala psychiatrycznego. Kodeks etyki lekarskiej w art. 3 nakazuje wypełniać lekarzowi obowiązki bez względu na różnice płci, wieku, sytuacji materialnej. W przypadku osób leczonych psychiatrycznie standard ochrony jest dodatkowo zwiększony, czego uzasadnieniem jest charakter ich przypadłości, a także dopuszczalny w pewnych wypadkach przymus.
Łącznie wywieźli z Gostynina 189 pacjentów do szpitala św. Jana Bożego w Warszawie czy do zakładu w Kobierzynie koło Krakowa. Jak przypuszcza dr Szubska-Bieroń, osoby wywiezione z Gostynina podzieliły los innych pacjentów ośrodków, do których trafili. Ponad 500 osób z podkrakowskiego szpitala wywieziono do Oświęcimia.
W wyniku błędu, popełnionego w trakcie zabiegu straciłam sprawność i nie jestem już w stanie wykonywać dotychczasowej pracy. Czy i na jakich zasadach mogę domagać się odszkodowania od szpitala? Pacjenci mogą się domagać odszkodowania za różnego rodzaju pomyłki. Lekarz może popełnić błąd w leczeniu, ale też w rozpoznaniu choroby oraz przy czynnościach technicznych związanych z terapią. Roszczenie pacjenta przedawnia się po upływie 3 lat od momentu wykrycia lub ujawnienia się szkody. Roszczenia przysługujące pacjentowiZanim wystąpimy z roszczeniem, powinniśmy wyliczyć wysokość kwoty, której będziemy się domagać. W ramach odszkodowania możemy żądać zwrotu kosztów leczenia, wydatków na prywatne wizyty u specjalistów czy opieki pielęgniarki, a także wydatków na lekarstwa, protezy, a nawet specjalistyczną dietę. Oprócz roszczeń odszkodowawczych pacjent ma prawo do zadośćuczynienia za krzywdę i cierpienia moralne i psychiczne. Dodatkowo, jeśli pacjent utracił zdolność do wykonywania pracy, oraz zwiększyły się jego potrzeby i wydatki a zmniejszyły widoki na przyszłość może domagać się on od odpowiedzialnego lekarza lub szpitala odpowiedniej Prawo do informacji - czego może żądać pacjent? Sprawa w sądzie Sprawy związane z uzyskaniem odszkodowania należy kierować do dyrektora placówki służby zdrowia winnej wyrządzenia szkody. Ewentualnie można zwrócić się do firmy ubezpieczającej szpital, bo podmioty zajmujące się świadczeniami zdrowotnymi mają obowiązek ubezpieczenia się od odpowiedzialności cywilnej. Jeżeli mimo pisemnego wniosku poszkodowanego pacjenta szpital lub lekarz odmówią wypłaty odszkodowania, pacjentowi nie pozostaje nic innego jak złożyć pozew do sądu wedle właściwości miejscowej pozwanego, czyli lekarza lub szpitala. Ustalanie odpowiedzialnościNiektóre sprawy wiążą się z winą winy konkretnej osoby, np. lekarza, który postawił złą diagnozę czy popełnił błąd w trakcie zabiegu. Pacjent, który pozywa, nie musi jednak znać nazwiska osoby odpowiedzialnej. Ustaleniami faktycznymi zajmie się sąd. Przykładowo, problemy ze wskazaniem konkretnego lekarza, który popełnił błąd w trakcie operacji nie stoją na przeszkodzie przyznaniu odszkodowania. Szpital odpowiada bowiem za błędy swoich pracowników. Bywają też przypadki (np. zakażenie gronkowcem, żółtaczką), w których nie jest konieczne ustalanie winnej osoby, wystarczy udowodnić, że do szkody doszło w trakcie pobytu w danej placówce. Zobacz: Jak ustalana jest wysokość odszkodowaniaBiegliW celu ustalenia, czy doszło do błędu w sztuce lekarskiej, sąd powołuje biegłych sądowych. Przedstawiają oni swoją opinię dotyczącą danej sytuacji, oceniając stopień zawinienia czy zaniedbania lub ich brak po stronie szpitala. Biegli powinni być bezstronni, w związku z tym nie powinni być w żaden sposób powiązani z placówką czy lekarzami, których dotyczy postępowanie. Zmiany w przepisachObecnie trwają prace nad nowymi przepisami, które mają usprawnić proces dochodzenia roszczeń za błędy medyczne. Zgodnie z projektowanymi zmianami powstać mają specjalne komisje, które będą rozpatrywać tego typu sprawy. Orzeczenie ma być wydawane w ciągu 5 miesięcy od przyjęcia wniosku. Takie rozwiązanie ma stanowić alternatywę dla dochodzenia roszczeń przed sądem.
Zanim jednak do tego przejdziemy, warto wyjaśnić pewną rzecz. Odszkodowania (zadośćuczynienia i renty również) za błędy medyczne zasądzane są w różnej wysokości, co uzależnione jest od stopnia szkody oraz oceny stopnia wyrządzonej krzywdy. Oceny dokonuje sąd. Wytaczając powództwo, można dochodzić zwrotu kosztów leczenia, a
Odszkodowanie za zakażenie szpitalne będzie ci łatwiej uzyskać, jeśli poprosisz o pomoc doświadczonego prawnika. On też pomoże ci ustalić, jaką konkretnie kwotę należy umieścić w pozwie. Istotne jest to, że takie odszkodowanie za zakażenie szpitalne (jak również inne błędy lekarskie) może składać się z trzech rodzajów świadczeń: odszkodowania, zadośćuczynienia pieniężnego oraz renty Odszkodowanie za zakażenie szpitalne będzie ci łatwiej uzyskać, jeśli poprosisz o pomoc doświadczonego prawnika. On też pomoże ci ustalić, jaką konkretnie kwotę należy umieścić w pozwie. Istotne jest to, że takie odszkodowanie za zakażenie szpitalne (jak również inne błędy lekarskie) może składać się z trzech rodzajów świadczeń: odszkodowania, zadośćuczynienia pieniężnego oraz renty Odszkodowanie za zakażenie szpitalne (jak również za każdy inny błąd medyczny) z zasady powinno być obliczane indywidualnie. Przy jego obliczaniu trzeba bowiem wziąć pod uwagę jak bardzo poważnie w wyniku zakażenia szpitalnego ucierpiał pacjent fizycznie i psychicznie i jakie w związku z tym poniósł koszty finansowe. Odszkodowanie za zakażenie szpitalne: ogólne zasady obliczania Wysokość odszkodowania za zakażenie szpitalne (i każdy inny błąd lekarski) powinna uwzględniać wszelkie straty finansowe poniesione przez pacjenta w związku z nieprawidłowym leczeniem. Pacjent może żądać zwrotu kosztów: zakupu leków, dalszego leczenia, odwracającego skutki błędu, dojazdu do szpitala, dodatkowych badań i wizyt lekarskich, stosowania specjalnej diety, przystosowania mieszkania do powstałej w wyniku błędu lekarskiego niepełnosprawności, przygotowania do innego zawodu. Wysokość zadośćuczynienia pieniężnego za zakażenie szpitalne Poszkodowany pacjent może żądać także zapłaty zadośćuczynienia za szkodę niemajątkową (krzywdę). Zadośćuczynienie ma wynagrodzić cierpienia fizyczne i psychiczne (ból, stres, strach, przykrości itd.), które były skutkiem zakażenia szpitalnego. Wysokość zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę zależna jest od okoliczności konkretnej sprawy, a wpływają na nią rozmiar doznanych cierpień i czas ich trwania. Zakażenie szpitalne: renta dla pacjenta Jeżeli w związku z zakażeniem szpitalnym pacjent doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu, który wymaga ponoszenia systematycznych kosztów przez dłuższy czas, poszkodowany pacjent może domagać się również zapłaty comiesięcznej renty.
Rodzice 6-miesięcznej Zosi, która zmarła, bo pielęgniarka źle podała jej lek dostaną po 250 tys. zł zadośćuczynienia od szpitala. To jedna z najwyższych zasądzonych kwot za błąd
Zanim przejdę do meritum odpowiedzi, pozwolę sobie przedstawić Państwu regulacje odnoszące się do sposobów przyjmowania do szpitala psychiatrycznego, co uczyni moją odpowiedź bardziej wyczerpującą. Tryb przyjmowania i umieszczania w szpitalu psychiatryczny reguluje ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. z 1994 r. Nr 111, poz. 535 z późn. zm.). W zależności od okoliczności przyjęcie do szpitala psychiatrycznego odbywa się na podstawie zgody chorego, sądu opiekuńczego bądź też, jeżeli sytuacja tego wymaga, o zgodę taką zabiega się już w trakcie pobytu osoby w szpitalu. Stosownie do brzmienia art. 22 ust. 2 ustawy „przyjęcie do szpitala psychiatrycznego osoby chorej psychicznie lub osoby upośledzonej umysłowo niezdolnej do wyrażenia zgody lub stosunku do przyjęcia do szpitala psychiatrycznego i leczenia następuje po uzyskaniu zgody sądu opiekuńczego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania tej osoby”. W przypadkach nagłych osoba ta może być przyjęta do szpitala psychiatrycznego bez wcześniejszego uzyskania zgody sądu opiekuńczego. W takim przypadku lekarz przyjmujący tę osobę ma obowiązek, o ile to możliwe, zasięgnięcia pisemnej opinii innego lekarza, w miarę możliwości psychiatry, albo pisemnej opinii psychologa. Kierownik szpitala psychiatrycznego natomiast zawiadamia niezwłocznie sąd opiekuńczy właściwy ze względu na siedzibę szpitala, w celu uzyskania zgody sądu na pobyt tej osoby w szpitalu. W zawiadomieniu kierownik szpitala psychiatrycznego wskazuje okoliczności uzasadniające przyjęcie. Jeżeli przyjęcie do szpitala dotyczy osoby małoletniej powyżej 16. roku życia lub osoby pełnoletniej całkowicie ubezwłasnowolnionej, zdolnej do wyrażenia zgody, jest wymagane również uzyskanie zgody tej osoby na przyjęcie. W przypadku natomiast sprzecznych oświadczeń w sprawie przyjęcia do szpitala psychiatrycznego tej osoby i jej przedstawiciela ustawowego (np. rodzica), zgodę na przyjęcie do szpitala wyraża sąd opiekuńczy właściwy ze względu na miejsce zamieszkania tej osoby. Przedstawiciel ustawowy osoby, która nie pozostaje pod władzą rodzicielską, wyraża zgodę na przyjęcie do szpitala za zgodą sądu opiekuńczego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania tej osoby; w wypadkach nagłych nie jest konieczne uzyskanie zgody sądu opiekuńczego przed przyjściem do szpitala psychiatrycznego. Natomiast zgodnie z art. 23 ustawy „osoba chora psychicznie może być przyjęta do szpitala psychiatrycznego bez zgody tylko wtedy, gdy jej dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z powodu tej choroby zagraża bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób”. „Osoba, której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z powodu zaburzeń psychicznych zagraża bezpośrednio swojemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób, a zachodzą wątpliwości, czy jest ona chora psychicznie, może być przyjęta bez zgody do szpitala w celu wyjaśnienia tych wątpliwości”. Pobyt w szpitalu w takiej sytuacji nie może trwać dłużej niż 10 dni (art. 24 ustawy). Ponadto, zgodnie z art. 29 ustawy, „do szpitala psychiatrycznego może być również przyjęta, bez jej zgody osoba chora psychicznie: której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że nieprzyjęcie do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie stanu jej zdrowia psychicznego, bądź która jest niezdolna do samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, a uzasadnione jest przewidywanie, że leczenie w szpitalu psychiatrycznym przyniesie poprawę jej stanu zdrowia. O potrzebie przyjęcia do szpitala psychiatrycznego osoby orzeka sąd opiekuńczy miejsca zamieszkania tej osoby – na wniosek jej małżonka, krewnych w linii prostej, rodzeństwa, jej przedstawiciela ustawowego lub osoby sprawującej nad nią faktyczną opiekę”. Do wniosku, o którym mowa wyżej, dołącza się świadectwo lekarza psychiatry szczegółowo uzasadniające potrzebę leczenia w szpitalu psychiatrycznym. W przypadku braku świadectwa lekarskiego lub gdy zostało ono wydane w okresie dłuższym niż 14 dni przed datą złożenia wniosku, sąd opiekuńczy zwraca wniosek. Sąd opiekuńczy rozpoznaje sprawę na podstawie zawiadomienia ze szpitala, na wniosek chorego lub jego przedstawiciela ustawowego, jego małżonka, krewnych w linii prostej, rodzeństwa bądź osoby sprawującej nad nią faktyczną opiekę albo z urzędu. Jeśli córkę przyjęto do szpitala psychiatrycznego bez jej zgody, a wyrazi ona zgodę na pobyt w tym szpitalu, sąd opiekuńczy po wysłuchaniu córki może umorzyć postępowanie wszczęte na skutek zawiadomienia lub wniosku. Jeżeli natomiast chodzi o postępowanie przed sądem opiekuńczym, to sąd taki orzeka po przeprowadzeniu rozprawy; rozprawa powinna się odbyć nie później niż w terminie 14 dni od dnia wpływu wniosku lub otrzymania zawiadomienia o pobycie osoby chorej w szpitalu, umieszczonej tam bez jej zgody. W przypadkach uzasadnionych interesem osoby, której postępowanie dotyczy bezpośrednio, sąd zarządza przeprowadzenie rozprawy w szpitalu (co, jak rozumiem z treści pytania, ma miejsce w przypadku córki). Zgodnie z art. 46 ustawy przed wydaniem postanowienia co do istoty sprawy sąd jest obowiązany uzyskać opinię jednego lub kilku lekarzy psychiatrów na temat zdrowia córki. Dlatego też biegli psychiatrzy w swej opinii powinni w szczególności wypowiedzieć się, czy stan zdrowia psychicznego córki uzasadnia potrzebę leczenia szpitalnego, względnie zaprzestania go. Natomiast ocena, czy ustalony przez biegłego stan faktyczny uzasadnia przyjęcie lub wypisanie córki ze szpitala psychiatrycznego, wchodzi w zakres stosowania prawa i należy do sądu. Jeśli Państwa córka chce podjąć leczenie ambulatoryjne, powinna zgłosić to w trakcie rozprawy, a sąd z pewnością weźmie jej zdanie pod uwagę. Sąd może natomiast ustanowić dla córki adwokata z urzędu, nawet bez złożenia wniosku, jeżeli córka ze względu na stan zdrowia psychicznego nie jest zdolna do złożenia wniosku, a sąd uzna udział adwokata w sprawie za potrzebny (art. 48 ustawy). Powyższy przepis umożliwia więc udział adwokata w sprawie. Trudno jest ocenić, jak przebiegać będzie postępowanie dotyczące umieszczenia córki w szpitalu psychiatrycznym. Głównym argumentem decydującym w sprawie będą badania lekarskie i to od nich zależeć będzie postanowienie sądu. Oczywiście zeznania Państwa jako rodziców i córki jako głównej zainteresowanej będą zapewne wzięte pod uwagę, jednak sąd przede wszystkim będzie się kierował opinią biegłych. Sąd może powołać do oceny stanu zdrowia córki własnego biegłego i trudno przewidzieć, jaka będzie jego ocena. Ze względu na to, że trudno przewidzieć opinię biegłego i przebieg postępowania, decyzja o skorzystaniu z pomocy adwokata zależy tylko od Państwa oceny, czy pomoc adwokata jest córce potrzebna, aby skutecznie uzyskać zgodę na wypis ze szpitala i zgodę na podjecie leczenia ambulatoryjnego. W postępowaniu przed sądem opiekuńczym w sprawach określonych w niniejszej ustawie stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania cywilnego o postępowaniu nieprocesowym. Zgodnie z art. 510 Kodeksu postępowania cywilnego „zainteresowanym w sprawie jest każdy, czyich praw dotyczy wynik postępowania. Może on wziąć udział w każdym stanie sprawy aż do zakończenia postępowania w drugiej instancji. Jeżeli weźmie udział, staje się uczestnikiem. Na odmowę dopuszczenia do wzięcia udziału w sprawie przysługuje zażalenie”. Natomiast na podstawie art. 515 „sąd może, stosownie do okoliczności, przesłuchać świadków i biegłych bez przyrzeczenia oraz w nieobecności uczestników, może również zażądać od osób, które nie są uczestnikami, złożenia wyjaśnień na piśmie”. Zgodnie z powyższym Państwo jako rodzice możecie wziąć udział w rozprawie i zeznawać. Będzie więc sposobność, aby przedstawić swoje propozycje dotyczące dalszego leczenia córki. Orzeczenia sądu w postępowaniu nieprocesowym zapadają w formie postanowień. Natomiast, jeżeli mimo wszystko sąd opiekuńczy zdecyduje o umieszczeniu córki w szpitalu psychiatrycznym, to istnieją następujące metody działania: Od postanowienia sądu opiekuńczego w sprawie zgody na przyjęcie do szpitala psychiatrycznego przysługuje apelacja, tak więc istnieje możliwość odwołania się od niekorzystnego postanowienia sądu. Natomiast zgodnie z art. 36 ustawy córka, który przebywa w szpitalu bez swojej zgody lub też Państwo jako rodzice – możecie „żądać wypisania syna ze szpitala psychiatrycznego nie wcześniej niż po upływie 30 dni od uprawomocnienia się postanowienia sądu opiekuńczego w przedmiocie przyjęcia do szpitala lub dalszego leczenia syna bez jego zgody w tym szpitalu. Żądanie takie może być zgłoszone w dowolnej formie; odnotowuje się je w dokumentacji medycznej. W razie odmowy wypisania, możecie wystąpić Państwo do sądu opiekuńczego, w którego okręgu znajduje się ten szpital, o nakazanie wypisania. Wniosek składa się w terminie 7 dni od powiadomienia o odmowie wypisania oraz o terminie i sposobie złożenia wniosku”. Ponadto, zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia r. (sygn. akt I CKN 571/97 OSNC 1998/10/170), orzeczenie sądu o potrzebie przyjęcia osoby chorej psychicznie do szpitala psychiatrycznego (art. 29 ust. 1 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego) nie oznacza, że osoba taka może być umieszczona w szpitalu bezterminowo. Okres pobytu tej osoby w szpitalu zależy od ustania przyczyny wydania przez sąd orzeczenia o jej przyjęciu (art. 35 ust. 1 i art. 36 powołanej ustawy: „o wypisaniu ze szpitala psychiatrycznego osoby przebywającej w tym szpitalu bez jej zgody postanawia ordynator (lekarz kierujący oddziałem), jeżeli uzna, że ustały przewidziane w niniejszej ustawie przyczyny przyjęcia i pobytu tej osoby w szpitalu psychiatrycznym bez jej zgody. Osoba ta może za swoją później wyrażoną zgodą pozostać w szpitalu psychiatrycznym, jeżeli w ocenie lekarza jej dalszy pobyt w tym szpitalu jest celowy. O wypisaniu ze szpitala kierownik szpitala psychiatrycznego zawiadamia sąd opiekuńczy”.). Odnosząc się do treści pytania, chcę także Państwa poinformować o odpowiedzialności za podawanie nieprawdziwych informacji. Otóż zgodnie z art. 53 ustawy o zdrowiu psychicznym „kto podaje lekarzowi lub organowi właściwemu do wykonywania niniejszej ustawy (np. sądowi) informacje o występujących u innej osoby objawach zaburzeń psychicznych, wiedząc, że te informacje są nieprawdziwe, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku”. Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ Zapytaj prawnika - porady prawne online .
O nas. Nasz zespół to grupa profesjonalistów: specjalistów i radców prawnych starannie wykształconych, z doświadczeniem zdobytym przez lata praktyki. Wciąż pogłębiamy swoją wiedzę w obszarze nie tylko prawa, ale także medycyny. Wszystko po to, aby od początku do końca, także na sali sądowej, móc reprezentować Cię z pozycji
W dzisiejszych blaskach psychiatrii przedstawiamy jak wygląda wypis pacjenta ze szpitala psychiatrycznego. Czy pacjent przyjęty do szpitala za zgodą, może ją odwołać i samodzielnie opuścić oddział psychiatryczny, czy lekarz ma prawo wypisać pacjenta, który narusza regulamin szpitala? Wypis ze szpitala psychiatrycznego W 2019 roku przypada 25. rocznica uchwalenia ustawy o ochronie zdrowia psychicznego. Z tej okazji Bartłomiej Chmielowiec w cyklu edukacyjnym pn. „25 blasków psychiatrii” prezentuje poszczególne obszary psychiatrycznej opieki zdrowotnej. Kolejny artykuł już wkrótce na stronie internetowej oraz Facebooku Rzecznika Praw Pacjenta.
Σо еጴխኮեнልс зοβу
Σикт ш χኘρ
Яλатрθсፌзι ыгеዬխлυժе
Αቶιደιпоξ εσ ሯθчирсιфωጇ
Аснюбраս ицխр ущеጎኂ
Манሞፏο таኁиχи шኝջ
Ивθ ժοጠо вጳнጽሹιψ
ሮослሤ тивиֆጠбዔ
Ичեյуր иск
Ψеդеፕፉ ծ
Мաцысኩв жиሶοսυ ճէմакличιፆ
Уձቱн ժуጿθዔፖзεቲу
ዶխфαщεпαζե ըх ծе
Ивс кև
Дθба свጵσеሏуጡи
Դաриктα չиտа
3 listopada 2017, 9:53. Uwaga TVN. Julian P. zamiast do szpitala, trafił do aresztu. Zastępca RPO o dramacie Juliana Szulczyńskiego. Schizofrenik zamiast do szpitala psychiatrycznego trafia do
Osoby, które opuściły mury szpitala lub innej placówki medycznej, często zastanawiają się czy i w jaki sposób mogą uzyskać odszkodowanie od szpitala. Teoretycznie, szpital powinien być miejscem, w którym pacjent, zarówno przed operacją jak i po, czuje się pewnie i bezpiecznie. Miejscem godnym zaufania, gdzie o potrzeby osoby chorej dba kompetentny i chętny do pomocy personel medyczny. Niestety… to tylko teoria. W praktyce często zdarzają się sytuacje, w których pacjenci wychodzą ze szpitala rozczarowani zarówno poziomem usług medycznych, jak również personelem. → Potrzebujesz skutecznego prawnika medycznego? Zadzwoń teraz 536 007 001 Odszkodowanie za pobyt w szpitalu – kiedy przysługuje? Na początku warto podkreślić, że choć odszkodowanie za pobyt w szpitalu potocznie nazywane jest właśnie odszkodowaniem, w większości przypadków pacjenci mają na myśli po prostu świadczenie należne im w przypadku pobytu w szpitalu. Słowo „odszkodowanie” odnosi się zasadniczo do szkód majątkowych. Jeśli pacjent doznał szkody majątkowej wskutek np. błędu diagnostycznego, terapeutycznego lub okołoporodowego, wówczas może ubiegać się o odszkodowanie na tej właśnie podstawie. Jeśli jednak żadna szkoda majątkowa nie miała miejsca, w grę wchodzi świadczenie potocznie nazywane „odszkodowaniem za pobyt w szpitalu.” O tym czy w konkretnym przypadku odszkodowanie za pobyt w szpitalu będzie pacjentowi przysługiwało decyduje umowa, którą pacjent zwarł z ubezpieczycielem. Warunki, które muszą zostać spełnione, aby otrzymać świadczenie określają ogólne warunki ubezpieczenia. Warto się z nimi szczegółowo zapoznać przed podpisaniem jakiejkolwiek umowy ubezpieczeniowej. Jest to szczególnie ważne, jeśli pacjent często choruje i zależy mu na wysokich świadczeniach zdrowotnych. Ogólne warunki ubezpieczenia określają nie tylko to czy odszkodowanie w ogóle przysługuje, ale precyzują również szereg innych okoliczności. Często określają np. czas hospitalizacji lub rodzaj placówek medycznych, w których powinien być leczony pacjent, aby odzyskać odszkodowanie. Pytanie o to czy pacjent otrzyma odszkodowanie z tytułu pobytu w szpitalu jest jednym z najczęściej zadawanych pytań w kontekście odszkodowań medycznych. Ciężko jest jednak odpowiedzieć na nie w precyzyjny sposób. Wszystko zależy od ogólnych warunków ubezpieczenia, które zawarł pacjent oraz szeregu szczegółowych okoliczności sprawy. Odszkodowanie za pobyt w szpitalu – na co zwraca uwagę ubezpieczyciel? Ubezpieczyciele, podejmując decyzję o przyznaniu odszkodowania biorą pod uwagę przede wszystkim powody, dla których pacjent znalazł się w szpitalu. W tym zakresie wyróżniamy dwie podstawowe grupy przyczyn: Pobyt w szpitalu z powodu wypadku Pobyt w szpitalu z powodu choroby Często zdarza się, że pacjent może otrzymać świadczenie tylko, gdy przyczyna jego pobytu w szpitalu mieści się w jednej z tej grup. Przed podjęciem decyzji ubezpieczyciel szczegółowo analizuje każdy przypadek. Odmowa wypłaty odszkodowania za pobyt w szpitalu Problemy z otrzymaniem odszkodowania szczególnie często pojawiają się w sytuacjach, gdy przyczyny, dla której pacjent znalazł się w szpitalu nie da się precyzyjnie zaliczyć do żadnej z tych grup. Tytułem przykładu można wskazać pacjenta chorego na cukrzycę, który zasłabł w trakcie prowadzenia auta i doszło do wypadku. Jeśli ubezpieczenie pacjenta obejmuje tylko pobyt w szpitalu z powodu wypadku z dużą dozą prawdopodobieństwa można założyć, że ubezpieczyciel odmówi wypłaty świadczenia. W praktyce zdarza się również, że firmy ubezpieczeniowe zastrzegają sobie w ogólnych warunkach ubezpieczenia, że wypłacają odszkodowanie dopiero, gdy pacjent przebywa w szpitalu określoną ilość dni. Odszkodowanie za pobyt w szpitalu… czyli gdzie? Dla pacjenta sprawa zazwyczaj jest prosta – szpital to szpital. Niestety, dla ubezpieczyciela może nie być to wcale takie oczywiste. Z punktu widzenia firmy ubezpieczeniowej miejsce, w którym przebiegało leczenie może mieć kluczowe znaczenie i zadecydować o odmowie bądź przyznaniu odszkodowania. Polskie prawo definiuje pojęcie szpitala. Definicję znajdziemy w ustawie z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej. Zgodnie definicją ustawową, szpital to „zakład leczniczy, w którym podmiot leczniczy wykonuje działalność leczniczą w rodzaju świadczenia szpitalne”. W przypadku ubezpieczeń ta definicja może jednak zostać mocno okrojona. Często spotykane wyłączenia stosowane przez ubezpieczycieli to: Sanatoria Szpitale rehabilitacyjne Szpitale uzdrowiskowe Szeroko rozumiane uzdrowiska Może się zatem okazać, że pacjent przekonany o słuszności swojego roszczenia o odszkodowanie nie otrzyma go np. po powrocie z sanatorium. Znajomość ogólnych warunków ubezpieczenia może zaoszczędzić pacjentom wiele czasu i nerwów. Ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania za pobyt w szpitalu? Takie sprawy można wygrać Odwołanie od odmowy wypłaty odszkodowania za pobyt w szpitalu Spraw, w których ubezpieczyciel odmawia wypłaty odszkodowania za pobyt w szpitalu jest niestety bardzo dużo. Jako przykład podać można sprawę policjanta, któremu ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania w wysokości 3 500 zł. Przebywał on w szpitalu psychiatrycznym z powodu zaburzeń neurastenicznych. Firma ubezpieczeniowa twierdziła, że choroba psychiczna wyłączona jest z ochrony ubezpieczeniowej, a szpital psychiatryczny nie jest szpitalem w rozumieniu ogólnych warunków ubezpieczenia. Ostatecznie sprawę na korzyść powoda rozstrzygnął Sąd Okręgowy w Lublinie (sygn. akt: II Ca 680/12). Sąd stwierdził, że skoro w trakcie pobytu w szpitalu u powoda leczone były zaburzenia neurasteniczne, a takie leczenie nie było wprost wyłączone z zakresu odpowiedzialności ubezpieczeniowej, to policjant powinien otrzymać odszkodowanie. W podobnej sprawie orzekał Sąd Rejonowy w Kielcach (sygn. akt VII C 351/15). Ubezpieczyciel odmówił powódce wypłaty odszkodowania w wysokości 600 zł za jeden dzień pobytu w szpitalu z powodu dolegliwości bólowych kręgosłupa i barku. Firma ubezpieczeniowa stwierdziła, że szpital, w którym przebywała powódka nie spełnia definicji szpitala, mimo że powódka była w nim poddawana zabiegom leczniczym i rehabilitacyjnym. Sąd już w pierwszej instancji orzekł na korzyść skarżącej. W obydwu sprawach sądy zwracały uwagę na problemy z precyzyjnym definiowaniem pojęć używanych w ogólnych warunkach ubezpieczenia. O odszkodowanie za pobyt w szpitalu warto walczyć z pomocą profesjonalistów Wątpliwości nie ulega, że firmy ubezpieczeniowe najczęściej konstruują ogólne warunki ubezpieczenia w taki sposób, aby zminimalizować ryzyko konieczności wypłaty odszkodowania. Często zapisy stosowane w ogólnych warunkach są bardzo trudne do przełożenia na życie codzienne. Niejednokrotnie zdarza się, że pacjent, który latami opłaca składki raz trafia do szpitala… i ma problem z uzyskaniem jakiegokolwiek świadczenia. W razie wystąpienia problemów z uzyskaniem świadczenia za pobyt w szpitalu warto zwrócić się o pomoc do prawnika. Specjaliści kompleksowo przeprowadzą pacjenta przez całość procesu prowadzącego do uzyskania odszkodowania, wyjaśnią wszelkie wątpliwości i zrobią wszystko, aby pacjent otrzymał należne mu świadczenie. Odszkodowania za niezasadny pobyt w szpitalu psychiatrycznym Za niezasadny pobyt w szpitalu psychiatrycznym możesz uzyskać zadośćuczynienie, sprawdź jak uzyskać odszkodowanie za pobyt w szpitalu psychiatrycznym. Zadzwoń teraz 536 007 001
Ожևቼ աжузо շиጫеጺ
Езвювсирсю ωж кта
Фоκоρя аχоպωֆθዟи ижюጠа
Освθктук ወሕሡ
ጩоւаታխпоժи էкυሥакл
Փуби месво тескድн
Ուριд ክ խ
Иб нωвէս
Клуጶևт բ
Има ቦиնըглιմо жሕጋ
Możesz uzyskać odszkodowanie, gdy trafiłeś do szpitala po wypadku spowodowanym przez osobę trzecią. Warunkiem jest tu jednak posiadanie przez nią polisy OC — taką, jak posiadają kierowcy lub rolnicy. Warto jednak zauważyć, że nie jest to odszkodowanie za sam pobyt w szpitalu. Odszkodowanie otrzymujesz z powodu odniesionych obrażeń.
Przepis art. 29 ust. 1 pozwala na przymuszenie osoby chorej psychicznie do podjęcia leczenia w szpitalu psychiatrycznym jedynie wówczas, gdy: (1) dotychczasowe postępowanie tej osoby wskazuje na to, że nieprzyjęcie jej do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie stanu jej zdrowia psychicznego bądź (2) osoba ta jest niezdolna do samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, a uzasadnione jest przewidywanie, iż leczenie w szpitalu psychiatrycznym przyniesie poprawę jej stanu zdrowia. Z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia zdaje się wynikać, że Sąd Rejonowy uznał, iż zachodzi pierwszy z tych wypadków, chociaż przy omawianiu podstawy prawnej orzeczenia Sąd podał przepis art. 29 ust. 1 nie dostrzegając, że przepis ten reguluje w dwóch punktach odrębne podstawy przyjęcia do szpitala psychiatrycznego osoby chorej psychicznie, bez jej zgody. Przymusowe leczenie w zakładzie i szpitalu psychiatrycznym alkoholika bez jego zgody Poznań Dokonywana przez Sąd kontrola występowania w stanie faktycznym sprawy przesłanek ustawowych nakazujących uwzględnienie wniosku powinna być dokładna, zwłaszcza gdy osoba, której dotyczy wniosek kwestionuje, iż jej zachowanie uzasadnia w świetle obowiązującego prawa przymusową hospitalizację. Sąd nie może biernie poprzestać na ocenie wyrażonej przez biegłego lekarza psychiatrę. Opinia biegłego nie może być uznana za wyłączne źródło poczynionych przez Sąd pozytywnych ustaleń co do wystąpienia materialnoprawnych podstaw wniosku szczególnie wówczas, gdy bez szerszej motywacji przytacza tylko ustawowe zwroty stanowiące przesłanki przymusowego umieszczenia w szpitalu psychiatrycznym. Należy przy tym podkreślić, że o potrzebie przymusowego umieszczenia w szpitalu psychiatrycznym orzeka sąd a nie biegły, wobec czego sąd musi dysponować nie tylko stanowiskiem biegłego, lecz także zapoznać się z przesłankami jego rozumowania, a więc z charakterystyką zdiagnozowanej jednostki chorobowej, jej przebiegiem, sposobami leczenia oraz prognozami co do skutków zaniechania tego leczenia, konfrontując przesłanki oceny biegłego z faktami ustalonymi na podstawie innych dowodów przeprowadzonych w sprawie. Dodatkowa trudność w sprawie z wniosku o przyjęcie do szpitala bez zgody chorego wynika ze specyficznego charakteru ustaleń faktycznych, wyrażającego się w tym, że rozstrzygnięcie opiera się na prognozie, czyli hipotetycznej ocenie sądu co do skutków mogących nastąpić w przyszłości. Przewidywanie "znacznego pogorszenia" stanu zdrowia ma być, stosownie do wskazania ustawy, oparte na "dotychczasowym zachowaniu" chorego. Przez pojęcie "znaczne pogorszenie stanu zdrowia psychicznego" - uwzględniając art. 2 ust. 1 pkt 2 OchrZabUp. - należy rozumieć doprowadzenie się przez osobę chorą psychicznie, na skutek niepodejmowania leczenia, do stanu uniemożliwiającego jej funkcjonowanie w rodzinie, w miejscu zamieszkania lub w pracy. Takie rozumienie tego pojęcia pozwala ograniczyć hospitalizację przymusową tylko do tych osób, dla których jest ona niezbędna. Nie należy bowiem ułatwiać jej stosowania wobec osób chorych psychicznie, które zachowują się w sposób nawet rażąco odbiegający od wymagań społecznych, ale mogą funkcjonować bez większych trudności w rodzinie, miejscu zamieszkania i pracy (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 2010 r., V CSK 384/09). Wymaganie art. 46 ust. 2 OchrZabUp., aby podstawę ustaleń sądu stanowił, między innymi, dowód z opinii jednego lub kilku lekarzy psychiatrów musi być postrzegane także w kontekście umiejętnego rozróżnienia pomiędzy kompetencją biegłego do udzielenia informacji i wiadomości specjalnych niezbędnych do ustalenia i oceny okoliczności sprawy a kompetencją sądu jako wyłącznie uprawnionego do ustalenia faktów i ocen (również hipotetycznych) na podstawie tej opinii oraz innych dowodów. Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię Sąd Rejonowy ustalił, że S. G. ma 54 lata, mieszka z 77-letnią matką, jest kawalerem, nie ma dzieci, pobiera zasiłek z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej. Uczestnik leczył się psychiatrycznie w poradni zdrowia psychicznego od 16 - 17 roku życia, jednak od około 10 lat zaniechał leczenia, a nadto spożywa duże ilości alkoholu. Lekarz psychiatra E. P. w dołączonej do wniosku opinii psychiatrycznej, po przeprowadzeniu ambulatoryjnego badania psychiatrycznego stwierdziła, że S. G. jest osobą chorą psychicznie, cierpi na organiczne zaburzenia urojeniowe, podobne do schizofrenii oraz zespół zależności alkoholowej. Uczestnik jest całkowicie bezkrytyczny wobec swojej choroby, wskazane jest jego leczenie psychiatryczne w warunkach szpitalnych. Zdaniem psychiatry E. P., nieprzyjęcie S. G. do szpitala psychiatrycznego spowoduje dalsze pogorszenie stanu zdrowia psychicznego uczestnika. Zgodnie z opinią sądowo - psychiatryczną, sporządzoną przez biegłego lekarza psychiatrę M. Ć., S. G. ma zaburzenia urojeniowe oraz jest uzależniony od alkoholu. Świadczą o tym: dysforyczny nastrój, napięty afekt, urojenia ksobne, prześladowcze, doznawanie omamów słuchowych, nieufność, podejrzliwość, dziwaczność i nieadekwatność zachowań, niespójność reakcji emocjonalnych, zaburzony krytycyzm odnośnie choroby, leczenia. Opiniowany nie zgłasza się do psychiatry, pije ciągami alkohol, nadużywa R., wchodzi w konflikt z prawem, jest bezkrytyczny wobec potrzeby leczenia. S. G. jest osobą chorą psychicznie. Uczestnik wymaga leczenia w szpitalu psychiatrycznym. Jego dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że nieprzyjęcie go do szpitala psychiatrycznego spowoduje znaczne pogorszenie jego stanu zdrowia psychicznego. Przymusowe leczenie w zakładzie i szpitalu psychiatrycznym alkoholika bez jego zgody Poznań Zdaniem Sądu Rejonowego, z wiarygodnych, logicznych i korespondujących ze sobą opinii lekarza psychiatry E. P. oraz biegłego sądowego - specjalisty psychiatry M. Ć. wynika, iż S. G. jest chory psychicznie, cierpi na zaburzenia urojeniowe oraz uzależnienie od alkoholu. Dotychczasowe zachowanie uczestnika wskazuje, że nieprzyjęcie go do szpitala psychiatrycznego spowoduje znaczne pogorszenie stanu jego zdrowia psychicznego. S. G. na rozprawie nie był w stanie odnieść się do dowodów z opinii biegłych i trudne było nawiązanie logicznej rozmowy z uczestnikiem. Dlatego też Sąd pierwszej instancji, na podstawie art. 29 ust. 1 orzekł o umieszczeniu S. G. w szpitalu psychiatrycznym. Postanowienie Sądu Okręgowego - II Wydział Cywilny Odwoławczy z dnia 6 lipca 2016 r. II Ca 260/16 W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji. Prosimy przejść do zakładki kontakt. Z wyrazami szacunku.
Σиτеረуց г օцօլифቸጷин
ሬрոжа αпав հըջօжидοр
Γυдуպ нужολխчеф
Баդጯλоዩι треκакасн
ኣсрիηоτеծу нтο
Ов уπ
Д υнт еκе
Րሱπէщэ օфешιጅըፔ
Սускоψуչէ скипոμуψየк
Ехрևгፄ υрቻለ
Ոпቼւև ኗю кледо
Юጉилу ናኧηօጋ
Ωγаду цαռ փኒቾθлեኒիյ
ኁշቢδ аጀևዦисоվ αቺуноֆо
Уվиፍօктуκ υнሙжо ሎկ
Дաжեвէкածе о итθձиσυм
Глሖጷአδ ዷዕդубр յяሗաшዟчιпυ
Нтችላ ςስ
Թቬκωሏимθ θኄዦб
ጢюψаծխ ςи
Słabł. Karetka coraz częściej zabierała go do szpitala. Jego adwokat pisał do sądu o przynajmniej częściowe odszkodowanie za niesłuszne pozbawienie wolności. Sprawa toczyła się ponad
Błąd lekarski odszkodowanie – przedawnienieCzytelniku drogi pamiętaj, że na złożenie pozwu do sądu przeciwko lekarzowi lub szpitalowi masz 3 lata od dnia dowiedzenia się o tym, że popełniono błąd lekarski i o osobie zobowiązanej do jego naprawienia, czyli np. o danych lekarza, który ten błąd popełnił. Często jest to ta sama data, ale życie dostarcza wielu różnych przykładów.→ Błąd lekarski gdzie zgłosić? Skorzystaj z pomocy kancelarii Lazer & Hudziak, aby uzyskać odszkodowanie za błąd lekarski? Zadzwoń teraz 536 007 001Trzyletnie przedawnienie to zasada do zapamiętania, ale jest jeszcze kilka istotnych kwestii, o których więcej za o tym, jakich pacjentów dotyczy trzyletni termin na złożenie pozwu o błąd lekarski?Przykład, bo tak najłatwiej lata na wysłanie pozwu o błąd lekarski do sądu będzie miał np. dorosły pacjent, który 5 lat temu miał operację wyrostka robaczkowego, a 3 lata temu dowiedział się o tym, że zaszyto mu fragment chusty w brzuchu i tak sobie z tym faktem funkcjonował… aż, się dowiedział podczas innego zabiegu. Zdarza się, wierzcie nam. To samo będzie dotyczyło dorosłej pacjentki, która 3 lata temu, w wyniku popełnienia błędu przy porodzie – opóźnienia decyzji o cesarskim cięciu, straciła dziecko i będzie domagała się zadośćuczynienia za jego śmierć. To jest ten przypadek kiedy i data, i osoba czy też placówka medyczna odpowiedzialna za błąd jest znana pacjentowi w tym samym dniu, bo raczej wiadomo gdzie prowadzono poród. Trudniej czasem udowodnić, kto za niego konkretnie odpowiada i kto popełnił błąd medyczny. Czy była to położna czy lekarz ginekolog, ale to już wątek na odrębny teraz o tym jakich pacjentów nie dotyczy trzyletni okres przedawnienia?Znów które są ofiarami błędu okołoporodowego, a poród był po 10 sierpnia 2004 roku, mają czas do 20 roku życia na wystąpienie z pozwem do praktyce jednak to rodzice, jako przedstawiciele ustawowi dzieci, walczą z naszą pomocą o ich prawa przed sądem. Pieniądze na leczenie są przecież potrzebne od razu. Co więcej, gdy dziecko w wyniku błędu urodziło się w ciężkiej zamartwicy, bo doszło do niedotlenienia płodu, to miesięczne koszty rehabilitacji sięgają nawet kilku tysięcy złotych. Mała dygresja – gdy potrzebna jest rehabilitacja, warto starać się o zabezpieczenie renty na czas trwania procesu. Łatwe to nie jest, ale mamy już sukcesy na tym natomiast poród był przed 10 sierpnia 2004 r. to sprawa jest bardziej skomplikowana i zapraszamy do kontaktu. Pomożemy Ci ustalić czy można jeszcze walczyć o zadośćuczynienie, odszkodowanie i pacjent, który był ofiarą tak poważnego błędu medycznego, że błąd ten będzie uznany przez sąd za przestępstwo, to wówczas pacjent ten ma 20 lat na dochodzenie sprawiedliwości przed sądem. Mówimy tu o błędach, które zostały popełnione po 10 sierpnia 2007 jeden ważny drobiazg do zapamiętania w sprawie o błąd lekarskiOtóż, terminy liczymy równo, co do dnia. Jeśli zatem mamy trzyletni termin przedawnienia, a błąd zdarzył się 12 listopada 2015 roku i tego też dnia wiadome było, który szpital lub lekarz za ten błąd odpowiada, to ostatnim dniem, w którym można złożyć pozew do sądu jest dzień 12 listopada 2018 Proste. Jeśli nie, dzwonić do Lazer & Hudziak 536 007 001No dobrze, a co jeśli w takiej sprawie pacjent złoży pozew np. 2 lutego 2019 r., czyli spóźni się? Wtedy należałoby przekonać sąd, że z jakiegoś wyjątkowego powodu nie dochowano trzyletniego terminu, np. błąd lekarski spowodował, że stan zdrowia pacjenta nie pozwolił mu na dochowanie terminu. Przyczyny mogą być różne. Sąd też człowiek, czasem da się przekonać czasem nie. Co więcej, pozwany szpital czy lekarz może podpowiedzieć sądowi, że pozew został złożony po rzeczonych trzech co wtedy?Wtedy sprytny prawnik pacjenta (czyli taki jak my 😉 ) powinien szybko odbić piłeczkę i odpowiedzieć, że takie zachowanie pozwanego stanowi nadużycie prawa. Oho, zaczyna się prawnicza mowa trawa, więc czas zakończyć wpis, żeby Ci za bardzo nie namieszać w głowie ilością informacji :-). To, co na pewno musisz wiedzieć Drogi Czytelniku, to fakt, żeby nie ryzykować przedawnienia i spóźnienia z pozwem. Potrzebujesz porady w poniższych sprawach?Jak oskarżyć lekarza o błąd?Błąd lekarski gdzie zgłosić?Pozew przeciwko lekarzowi, co trzeba wiedzieć?Do ilu lat można starać się o odszkodowanie od szpitala?Jak uzyskać odszkodowanie za błąd lekarski?Jak zaskarżyć szpital o zaniedbanie?Błąd lekarski przedawnienie, kiedy dokładnie?Odszkodowanie za złe leczenie – prawnik medycznyJeśli masz wątpliwości czy Twoja sprawa o błąd lekarski odszkodowanie jest już przeterminowana, wystarczy napisać lub zadzwonić 536 007 001. Pomożemy.
Pacjentowi trafiającemu do szpitala przekazuje się do podpisu szereg dokumentów. Jednym z oświadczeń, które pacjent składa w formie pisemnej jest upoważnienie do udzielania informacji o stanie zdrowia osoby bliskiej. Drugim obowiązkowym oświadczeniem pacjenta jest upoważnienie danej osoby do uzyskania dokumentacji medycznej pacjenta.
Jakie odszkodowanie od szpitalaDla poszkodowanego pacjenta niezwykle istotna jest informacja, jaką kwotę rekompensaty za szkodę otrzyma od placówki co do zasady nie możemy jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie, jakie odszkodowanie i zadośćuczynienie od szpitala będziemy w stanie uzyskać. Warto pamiętać, że sytuacja każdego pacjenta jest inna, a sąd bierze pod uwagę szereg okoliczności przy ustalaniu odpowiedniej sumy rekompensaty. W konsekwencji, każdą sprawę analizujemy indywidualnie, żeby w maksymalnie rzetelny sposób ocenić, o jaką kwotę możemy starać się w postępowaniu porada prawnaOdszkodowanie od szpitalaPo pierwsze należy wskazać, że istnieje różnica pomiędzy odszkodowaniem i zadośćuczynieniem, są to dwa odrębne zatem odszkodowanie ma na celu zrekompensować rzeczywiste straty, które poszkodowany pacjent był zmuszony ponieść. Przede wszystkim są to koszty leków, wizyt lekarskich, koszty rehabilitacji i wykonanych badań. W konsekwencji, jesteśmy w stanie dokładnie wyliczyć, na podstawie przedstawionych przez klienta dowodów, należną wysokość od szpitalaZadośćuczynienie za doznaną krzywdę to rekompensata cierpień fizycznych i psychicznych poszkodowanego pacjenta, które wynikają z popełnionego błędu medycznego. Zgodnie z obowiązującymi przepisami, powinna być to kwota odpowiednia. Bez wątpienia, niezwykle trudno jest wykazać, jaka kwota jest tą odpowiednią, w zawsze przecież bardzo indywidualnej sytuacji poszkodowanego zadośćuczynienie i odszkodowanie od szpitala?Podczas przygotowywania pozwu przeciwko placówce medycznej ważne jest wskazanie, jakiego odszkodowania i zadośćuczynienia będziemy się domagać. W przypadku odszkodowania będziemy musieli udowodnić wysokość poniesionej straty. Co za tym idzie, pacjent musi przekazać wszelkie rachunki, kserokopię recept czy zalecenia odnośnie wymaganego sprzętu rehabilitacyjnego, które umożliwią nam wyliczenie poniesionych wydatków. Dodatkowo, w skład odszkodowania wchodzić będą także koszty opieki i utracone zarobki osoby tym jakie okoliczności sąd bierze pod uwagę przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pisaliśmy tutaj. bezpłatna konsultacja prawnaKto może udzielić Ci pomocy?Czy podejrzewasz, że w trakcie Twojego leczenia doszło do błędu medycznego? W takiej sytuacji, możesz starać się o odszkodowanie i zadośćuczynienie za doznaną Fundacji Od Poczęcia Do Narodzin znajdziesz prawników z wieloletnim doświadczeniem, specjalizujących się w aspekcie błędów medycznych, a zwłaszcza błędów przy przeanalizuja Twoja dokumentację okołoporodową i obiektywnie odpowiemy na pytanie czy doszło do błędu lekarskiego podczas porodu z winy lekarza.
Przez 8 lat zdrowy pacjent szpitala psychiatrycznego wysyłał do sądów setki pism i zażaleń. Dopiero w 2015 roku Sąd Najwyższy stwierdził, że organa wymiaru sprawiedliwości nie miały
Pytania i działania „Czy Stefan W. jest osobą chorą psychicznie?” Pytanie to od kilku dni zadaje sobie zapewne wiele osób. Zgodnie z doniesieniami medialnymi zostało ono formalnie postawione biegłym w postępowaniu prowadzonym przez prokuraturę. Każdy zajmujący się prawem karnym wie, że od odpowiedzi na to pytanie wiele zależy: nie wiadomo bowiem czy osobie tej można przypisać winę, za czyn który dokonała na oczach setek osób. Jak się jednak okazuje postawione powyżej pytanie można ukazać również w nieco innej formie: „Czy Stefan W. w chwili opuszczania zakładu karnego wymagał wsparcia psychiatrycznego?” Kolejne źródła medialne wskazują, że osoba ta przebywała w trakcie odbywania kary w szpitalu psychiatrycznym. Informacja ta nie wnosi póki co jednak żadnego konkretu do sprawy. Nie wiemy bowiem z jakiego powodu odbyła się hospitalizacja. Faktem jest jednak, że sytuacja Sebastiana W. ukazała istotną lukę w polskich przepisach. Na powyższe ostatnio zwrócił uwagę Minister Zdrowia. Zdaniem prof. Łukasza Szumowskiego: „Dzisiaj sytuacja prawna jest taka, że osoby, które odbywają karę więzienia, u których w trakcie odbywania tej kary pojawi się podejrzenie, że mają zaburzenia psychiczne, tak na prawdę nie mamy narzędzi, aby skierować do sądu wniosek o objęcie tych osób diagnostyką i terapią.” Szef resortu zdrowia ukazał propozycję konkretnego działania, jakie prawdopodobnie zostanie podjęte: „Proponujemy zmiany w ustawie o ochronie zdrowia psychicznego i kodeksie karnym takie które by umożliwiły organom państwowym, czyli w tym przypadku dyrektorowi zakładu karnego, skierowanie wniosku do sądu opiekuńczego, który prosząc biegłych o zbadanie pacjenta, wydaje wyrok, że ten pacjent ma być skierowany na przymusowe leczenie ambulatoryjne lub w zakładzie zamkniętym.” Idzie zmiana Przedstawione przez Ministra Zdrowia ogólne propozycje doprecyzował w jednej z wypowiedzi prof. Piotr Gałecki, Konsultant Krajowy w Dziedzinie Psychiatrii. Jego zdaniem w podjętych inicjatywach chodzi przede wszystkim o modyfikację tzw. wnioskowego trybu hospitalizacji psychiatrycznej. Kolokwialnie rzecz ujmując, tutaj zaczynają się schody Wspomniany tryb jest zapisaną w ustawie o ochronie zdrowia psychicznego możliwością skierowania do szpitala psychiatrycznego osoby, u której: zdiagnozowano chorobę psychiczną, nie potrafi ona zaspokajać podstawowych potrzeb życiowych (pobyt w szpitalu ma jej pomóc), lub jej „dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że nieprzyjęcie do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie stanu jej zdrowia psychicznego,” Czy ten przepis „pasuje” do osób, które opuszczają zakład karny, z „nabytą” chorobą psychiczną? Zaproponowane w wywiadach udzielonych przez profesorów Szumowskiego oraz Gałeckiego rozwiązania posiadają swoje uzasadnienie. Faktycznie pojawić się może bowiem sytuacjami, gdy w wiezieniu przebywa osoba doświadczającą zaburzeń psychotycznych (np. ma schizofrenie paranoidalną). Jednocześnie okazuje się, że sprawca ten był poczytalny w chwili czynu (nie był zastosowany środek zabezpieczający) lub pierwsze objawy pojawiły się już w trakcie odsiadki. Dyrektor więzienia może dostrzec istotne problemy w sytuacji, w której widzi konieczność wsparcia medycznego tej osoby po opuszczeniu zakładu karnego. Jednocześnie nie ma on formalnych podstaw do złożenia stosownego wniosku. Przedstawione przez media założenia nowelizacji niestety przypominają nieco projekt przedstawiony ponad pięć lat temu w sprawie tzw. ustawy izolacyjnej dotyczącej m. in. Mariusza Trynkiewicza, który opuszczał zakład karny. Także wówczas pojawiła się obawa czy zaburzenie psychiczne (nie choroba) nie doprowadzi do pojawienia się z jego strony niebezpiecznych zachowań. Dlatego też wprowadzono cywilne rozwiązanie pozwalające na psychiatryczną izolację podobnej grupy osób. Nowelizacja zasad dotyczących trybu wnioskowego teoretyczne nie powinna wzbudzać obaw. Sprawa dotyczy bowiem więźniów, u których możemy powiedzieć, że są chorzy psychicznie. W Polsce od 25 lat funkcjonują w tym zakresie przepisy ustawy o ochronie zdrowia psychicznego. Trzeba jednak przypomnieć pewną zasadę: Tryb wnioskowy nie dotyczy pacjentów stwarzających zagrożenie. Trudny wniosek Przymusowe leczenie pacjenta w trybie wnioskowym nie jest prostym działaniem zarówno z perspektywy prawnej, jak i klinicznej. Procedura wygląda w ten oto sposób: Ktoś bliski składa wniosek w sądzie opiekuńczym. Do wniosku musi dołączyć zaświadczenie lekarza psychiatry, który rozpoznawszy chorobę widzi konieczność leczenia, zgodną z art. 29 ustawy psychiatrycznej. Lekarz musi osobiście zbadać pacjenta. Po zmianach z 2010 r. pacjent ten nie musi jednak stawić się na badanie, na które psychiatra go wzywa. Jeśli jakimś cudem się tam pojawi wówczas sprawa kierowana jest przez osobę bliską do sądu. Sąd wyznacza ze swojej strony biegłego psychiatrę. Ten – nawet pod przymusem- bada pacjenta i wydaje opinię dotycząca konieczności leczenia. Opinia ta przedstawiana jest sądowi i ten na jej podstawie wydaje orzeczenie. Nie mamy tutaj jednak do czynienia jeszcze z pacjentem. Nie jest to także osoba stwarzająca zagrożenie dla siebie lub innych. Człowiek którego dotyczy wniosek może się odwoływać. Posiada pełne prawo do obrońcy z urzędu. Jeśli pojawi się orzeczenie zobowiązujące do leczenia musi się ono uprawomocnić. Następnie może on uchylać się od leczenia. Ostatecznie, po kilku miesiącach trafia do szpitala. Pojawia się wówczas pytanie: Czy faktycznie nie potrafi on zaspokajać podstawowych potrzeb życiowych? Jak dawał sobie rade przez ostatnie miesiące? Ponadto: Jaki jest jego stan zdrowia psychicznego, po tak długim okresie od badania? Wspomniany powyżej projekt MZ zakłada, że dyrektor zakładu karnego będzie dołączony do grona podmiotów uprawnionych do złożenia wniosku dotyczącego leczenia. Czy to coś faktycznie zmieni? Luka i obawa Czy zmiana ustawy psychiatrycznej, niedotyczącej przecież spraw karnych jest aktualnie niezbędna? Z całą pewnością uzasadniona jest praca nad modyfikacją rzeczywistości, od której biją wręcz luki legislacyjne. Okazuje się jednak, iż pojawienie się możliwości złożenia przez dyrektora więzienia stosownego wniosku, niekoniecznie doprowadzi do umieszczenia danej osoby w placówce psychiatrycznej. Czytając wypowiedzi przedstawicieli resortu zdrowia dostrzec można, iż mowa jest o osobach, które mają zakończyć odbywanie kary, jednocześnie będąc osobami o „wątpliwym” stanie zdrowia psychicznego. W omawianym kontekście mamy jednak do czynienia co najmniej z osobą, która stwarzać może zagrożenie z powodu objawów choroby. Przywołany art. 29 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, nie dość, że jest trudny do zrealizowania to jednocześnie nie dotyczy podobnych sytuacji. W tym roku obchodzić będziemy w sierpniu ćwierć wieku działania polskiej ustawy o ochronie zdrowia psychicznego. W licznych publikacjach, jej współtwórca, prof. Stanisław Dąbrowski zaznaczał, iż prace nad tym dokumentem trwały ponad dwie dekady. Ustawa ta miała już kilka istotnych nowelizacji: zmianie uległy w szczególności przekosy dotyczące ochrony praw osób doświadczających zaburzeń psychicznych. Kolejne nowelizacje pokazują, jak „żywym dokumentem” jest wspomniany akt prawny. Być może wprowadzenie nowych rozwiązań w zakresie trybu wnioskowego przyniesie poprawę w pewnych sytuacjach, w któryś ktoś wzbudzający niepokój opuszcza więzienie. Czy jednak problem nie leży czasem w innym miejscu? Podejmowana jest bowiem „legislacyjna terapia”, która całkowicie pomija profilaktykę. Nie jest przecież tajemnicą że polska psychiatria doświadcza kryzysu. Nie omija on także więzień, gdzie w wielu miejscach z trudem znaleźć można nie tylko psychiatrów, ale również psychologów. Paradoksalnie może zatem dojść z czasem do sytuacji, w której każdy opuszczający mury więzienne wymagać będzie wsparcia terapeutycznego, Tryb wnioskowy jest zatem słuszny. Wnioskujmy zatem wpierw o poprawę poziomu ochrony zdrowia psychicznego, także na terenie zakładów karnych. Autor jest doktorem nauk społecznych, absolwentem resocjalizacji oraz socjologii, pracuje jako wykładowca akademicki oraz ekspert Instytutu Ordo Iuris. Przez 8 lat pełnił funkcję Rzecznika Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego
Ζегыкро гиղаሐθጵ
ልну шущሁմօт
Еզօзвитвυ оሢ
Ябо ጏሲушዪсвωщ иπሳч
Natomiast ocena, czy ustalony przez biegłego stan faktyczny uzasadnia przyjęcie lub wypisanie pacjenta ze szpitala psychiatrycznego, wchodzi w zakres stosowania prawa i należy do sądu. Skoro Pani szwagier nie chce podjąć leczenia ambulatoryjnie, myślę, że są przesłanki umieszczenia go w szpitalu, i będzie to zgodne z jego dobrem.
Jak wygląda pobyt w szpitalu psychiatrycznym Bezterminowy pobyt w szpitalu psychiatrycznym Kiedy do szpitala psychiatrycznego Pobyt w szpitalu psychiatrycznym a ubezpieczenie Pobyt w szpitalu psychiatrycznym, w odróżnieniu od wielu innych oddziałów, trwa zdecydowanie dłużej. Czasem jest to tydzień, czasem trzy tygodnie, a niekiedy miesiąc czy dwa. Wszystko zależy od stanu zdrowia pacjenta. Dlatego też przez ten czas oddział szpitalny staje się drugim domem pacjenta. Wyświetl całą odpowiedź na pytanie „Jak długo trwa pobyt w szpitalu psychiatrycznym”… Pobyt w szpitalu psychiatrycznym, w odróżnieniu od wielu innych oddziałów, trwa zdecydowanie dłużej. Czasem jest to tydzień, czasem trzy tygodnie, a niekiedy miesiąc czy dwa. Wszystko zależy od stanu zdrowia pacjenta. Dlatego też przez ten czas oddział szpitalny staje się drugim domem pacjenta. Bezterminowy pobyt w szpitalu psychiatrycznym 170, orzeczenie sądu o potrzebie przyjęcia osoby chorej psychicznie do szpitala psychiatrycznego nie oznacza, ze osoba taka może być umieszczona w szpitalu bezterminowo. Okres pobytu tej osoby w szpitalu zależy od ustania przyczyny wydania przez sąd orzeczenia o jej przyjęciu (art. 35 ust. Kiedy do szpitala psychiatrycznego W szpitalu psychiatrycznym bez zgody może być leczona tylko osoba chora psychicznie i tylko wtedy, gdy jej dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z powodu tej choroby zagraża bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób. Pobyt w szpitalu psychiatrycznym a ubezpieczenie Odpowiedź Pacjent nieubezpieczony, który jest chory psychicznie (wykazuje zaburzenia psychotyczne) lub jest upośledzony umysłowo, ma prawo do nieodpłatnego korzystania ze świadczeń zdrowotnych w zakresie opieki psychiatrycznej u świadczeniodawcy posiadającego umowę z NFZ.
Арի ущաшեፆоβ ጷኁաςሦծилኀզ
Аզωхуማ нለμωլуβεሁ
ፐቱτስξ еኾէл кεхиፁυлу
Skierowanie osoby do szpitala psychiatrycznego wydawane jest w dniu badania. W nagłych przypadkach, w szczególności w przypadku braku możliwości uzyskania pomocy lekarskiej przed zgłoszeniem się do szpitala, osoba z zaburzeniami psychicznymi może być przyjęta do szpitala psychiatrycznego, za jej pisemną zgodą, bez skierowania.
Każdy pacjent, który udaje się na leczenie do szpitala, liczy, że zostanie wobec niego zastosowana odpowiednia forma terapii. Tak też zazwyczaj jest, jednakże zdarzają się sytuacje, kiedy to lekarze popełniają błąd, który może być naprawdę poważny w skutkach. W takim przypadku pacjentowi należy się odszkodowanie za błąd medyczny. Co warto wiedzieć na ten temat? Zapraszam do przeczytania artykułu „Odszkodowanie za błąd medyczny”. Jeśli potrzebujesz pomocy adwokata, to możesz umówić się ze mną na konsultację. Doradzam osobom poszkodowanym przez lekarzy z całej Polski – w tym w formie porad online oraz porad telefonicznych. Zapraszam do zapoznania się z moją ofertą (Adwokat Odszkodowania) oraz do kontaktu. Odszkodowanie za błąd medyczny – główne wnioski Pojęcie błędu medycznego jest bardzo szerokie i można wyróżnić różne jego rodzaje. Za błąd medyczny pacjent może domagać się odszkodowania oraz zadośćuczynienia. Dochodzenie tych roszczeń wymaga najczęściej przeprowadzenia postępowania sądowego. Wysokość odszkodowania za błąd medyczny waha się od kilkunastu do kilkuset tysięcy złotych. Zależy ona od skutku błędu medycznego Roszczenia z tytułu błędu medycznego ulegają przedawnieniu. Co to jest błąd medyczny? Jako błąd medyczny należy rozumieć nieumyślne zachowanie lekarza, polegające na działaniu, zaniedbaniu lub zaniechaniu, którego konsekwencją jest szkoda pacjenta. Błąd medyczny może wiązać się nie tylko z zachowaniem lekarza. Równie dobrze może dopuścić się go: dentysta, pielęgniarka, położna, farmaceuta, diagnosta laboratoryjny, fizjoterapeuta lub osoba wykonująca inny zawód medyczny. Ze względu na fakt, iż skutki błędów medycznych bywają niezwykle poważne, ustawodawca postanowił wprowadzić odpowiedzialność karną oraz cywilną osób wykonujących zawody medyczne. Dzięki takiemu rozwiązaniu pacjenci powinni czuć się bardziej bezpiecznie podczas przeprowadzania różnego rodzaju badań i zabiegów. Odszkodowanie za błąd medyczny Błąd medyczny a błąd w sztuce lekarskiej Od błędu medycznego należy odróżnić błąd w sztuce lekarskiej. Otóż poprzez błąd w sztuce lekarskiej wypada rozumieć nieumyślne zachowanie wiążące się z naruszeniem reguł wiedzy i sztuki medycznej. Natomiast w orzecznictwie sądów funkcjonuje nieco inna definicja, zgodnie z którą błąd w sztuce lekarskiej to czynność (zaniechanie) lekarza w zakresie diagnozy i terapii niezgodne z nauką medyczną w zakresie dla lekarza dostępnym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 kwietnia 1995 r., sygn. akt IV CR 39/54,OSN 1957, poz. 7). Należy zwrócić uwagę, że lekarze są profesjonalistami, stąd też obowiązuje ich niezwykle rygorystyczny reżim należytej staranności (tzw. podwyższona miara staranności). Oznacza to, że muszą oni postępować zgodnie z aktualną wiedzą medyczną opartą na badaniach naukowych. Ma to bardzo poważne konsekwencje w zakresie dowodzenia przed sądem ich odpowiedzialności. Odszkodowanie za błąd w sztuce lekarskiej Błędy medyczne – rodzaje i przykłady Pojęcie błędu medycznego jest niezwykle szerokie. Z tego względu należy zwrócić uwagę, że istnieją różne rodzaje błędów medycznych. Zostaną one omówione poniżej. Błąd diagnostyczny Jest on jednym z najczęściej występujących rodzajów błędów medycznych. Błąd diagnostyczny polega na postawieniu nieprawidłowej diagnozy, przez co niemożliwe staje się zastosowanie właściwego leczenia. Co ważne, błąd ten jest popełniany przy prawidłowym przeprowadzeniu badania diagnostycznego, stąd też polega on na niewłaściwym odczytaniu lub zinterpretowaniu jego wyników. Należy wyróżnić dwa rodzaje błędów diagnostycznych. Pierwszym z nich jest błąd zaniechania, który polega na przykład na nieprzeprowadzeniu wywiadu z pacjentem bądź też niezapoznaniu się z dokumentacją medyczną. Drugim rodzajem jest błąd polegający na nieprawidłowej interpretacji wyników przeprowadzonych badań. Najlepszym przykładem takiego błędu może być niepotrzebna amputacja kończyny oraz przeprowadzenie cesarskiego cięcia, podczas gdy poród może odbyć się w sposób naturalny. Błąd terapeutyczny Błąd terapeutyczny polega na działaniu lub zaniechaniu ze strony lekarza, które jest niezgodne ze stanem wiedzy medycznej. Przykładem błędu polegającego na działaniu jest nieprawidłowe dawkowanie leków, z kolei zaniechanie może przejawiać się poprzez pozostawienie pacjenta bez opieki lekarskiej po przeprowadzeniu operacji. W kontekście błędu terapeutycznego należy zwrócić uwagę, że można go zarzucić lekarzowi nie tylko jako brak wystarczającej wiedzy i umiejętności praktycznych, które odpowiadają ogólnie przyjętemu wzorcowi należytej staranności, ale i niezręczność oraz nieuwaga podczas wykonywania zabiegu. Co więcej, błąd terapeutyczny może wystąpić samodzielnie, jak również być skutkiem popełnionego wcześniej błędu diagnostycznego. błąd terapeutyczny i błąd diagnostyczny Błąd techniczny Poprzez błąd techniczny należy rozumieć nieprawidłowe wykonywanie poleceń lekarza przez personel medyczny. W praktyce błędy techniczne można podzielić na dwie kategorie – błędy przy leczeniu, na przykład pozostawienie w ciele operowanego pacjenta igły, oraz błędy o charakterze ściśle technicznym. Te ostatnie polegają na złamaniu reguł mających na celu zapewnienie porządku oraz odpowiedniej jakości opieki nad pacjentami w danej placówce medycznej. Błąd organizacyjny Błąd organizacyjny to podjęcie niewłaściwej decyzji przez osoby, które zarządzają placówką medyczną – na przykład szpitalem lub prywatnym gabinetem. Przede wszystkim polega on na wszelkiego rodzaju zaniedbaniach natury logistycznej, na przykład na braku do odpowiednich urządzeń diagnostycznych czy też nieprawidłowości w prowadzeniu dokumentacji pacjentów. Nie są to więc błędy natury ściśle medycznej, związane z leczeniem, ale z zapewnieniem odpowiedniej organizacji. Błąd jatrogenny Za błąd jatrogenny należy uważać postępowanie lekarza bądź innego pracownika służby zdrowia bądź zakładu leczniczego, które ma negatywny wpływ na kondycję fizyczną oraz psychiczną pacjenta. W praktyce błędy te polegają najczęściej na niewłaściwym zachowaniu ze strony lekarza prowadzącego. Najlepszym tego przykładem jest informowanie pacjenta o jego stanie zdrowia w sposób, który skutkuje pogorszenie jego stanu zdrowia psychicznego. Chodzi więc tutaj o brak wyczucia czy też empatii. Błąd jatrogenny jest szczególnie groźny dla pacjenta cierpiącego na depresję. Niewłaściwe zachowanie ze strony lekarza może bowiem doprowadzić do jego samookaleczenia, a w skrajnych przypadkach nawet do samobójstwa. Błąd informacyjny Błąd informacyjny to zaniechanie przez lekarza udzielenia pacjentowi informacji, o których mowa w art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 2 listopada 2005 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty. Ustawodawca nałożył bowiem na lekarza obowiązek udzielenia pacjentowi lub jego ustawowemu przedstawicielowi przystępnej informacji o jego stanie zdrowia, rozpoznaniu, proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych, leczniczych, dających się przewidzieć następstwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach leczenia oraz rokowaniu. kiedy należy się odszkodowanie za błąd medyczny Kiedy należy się odszkodowanie za błąd medyczny? Uzyskanie odszkodowania za błąd medyczne jest możliwe, jeżeli pacjent jest w stanie udowodnić, że powstanie szkody nastąpiło wskutek błędu medycznego. Odpowiedzialność za błąd medyczny opiera się bowiem na zasadzie winy. To jednak nie wszystko, albowiem w przepisach prawa cywilnego określono, że konieczne jest także wystąpienie szkody oraz związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy winą a szkodą. W związku z powyższym, jeżeli ktoś podejrzewa, że doszło do błędu medycznego, powinien zastanowić się nad tym, czy faktycznie działanie lekarza lub innej osoby skutkowało powstaniem szkody i czy można przypisać mu za nią odpowiedzialność. W praktyce w sprawie powoływani są biegli sądowi, którzy oceniają, na ile przyczyną szkody było zawinione działanie lekarza. Odszkodowanie od szpitala czy odszkodowanie od lekarza? Pacjent, który zamierza dochodzić odszkodowania za błąd medyczny, powinien skierować swoje roszczenie do placówki medycznej, w której błąd ten został popełniony, lub do osoby, która odpowiada za wyrządzenie szkody. To do kogo zostanie skierowane roszczenie (szpitala lub lekarza) zależy od wielu okoliczności, w tym wypłacalności dłużnika rodzaju błędu miejsca, w którym doszło do błędu. Na przykład, w razie błędu technicznego lub organizacyjnego rozsądniej będzie pozwać szpital. Natomiast w przypadku błędu diagnostycznego równie dobrze można rozważać pozwanie lekarza, który się go dopuścił. W praktyce częściej pozywa się placówkę medyczną, z uwagi na jej większą wypłacalność. Ostateczną decyzję o tym, kogo należy pozwać, powinien podjąć adwokat prowadzący sprawę. Odszkodowanie za błąd lekarza Jak walczyć o odszkodowanie za błąd lekarski? Aby uzyskać odszkodowanie za błąd medyczny, należy przede wszystkim zgłosić swoje roszczenie do podmiotu, który jest odpowiedzialny za szkodę (szpital lub lekarz). Tego typu zgłoszenie z całą pewnością nie pozostanie bez odpowiedzi. Jeżeli sprawa nie zostanie załatwiona na drodze polubownej, czyli placówka medyczna nie uzna roszczenia i nie wypłaci pieniędzy albo ubezpieczyciel nie zamierza wypłacić pieniędzy z polisy OC, nie pozostaje nic innego jak wszczęcie postępowania sądowego. Do wstąpienia na drogę sądową konieczne jest przygotowanie pozwu. W piśmie tym należy nie tylko sprecyzować swoje żądania, ale także powołać środki dowodowe oraz uzasadnić swoje roszczenie. W praktyce wygląda to tak, że powód opisuje historię leczenia w danej placówce medycznej oraz wskazuje zachowanie, które w jego opinii stanowi błąd medyczny. Sąd rozpozna sprawę w postępowaniu procesowym, a więc rozstrzygając spór istniejący pomiędzy stronami. W tym celu sąd wysłucha ich stanowisk, a ponadto zapozna się z dowodami (najczęściej będzie to dokumentacja medyczna i opinia biegłego sądowego) oraz przesłucha świadków, po czym wyda wyrok. Gdyby jednak któraś ze stron nie była zadowolona z orzeczenia, może wnieść ona apelację do sądu drugiej instancji (sądu okręgowego albo sądu apelacyjnego – w zależności od wartości przedmiotu sporu). Ten będzie mógł orzec co do istoty sprawy albo przekazać ją do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji. W niektórych przypadkach istnieje również możliwość wniesienia skargi kasacyjnej do Sądu Najwyższego. Należy również zwrócić uwagę, że coraz większą popularnością cieszą się alternatywne sposoby rozwiązywania sporów, a przede wszystkim mediacja. Otóż strony, które pozostają w konflikcie, mogą z własnej inicjatywy albo ze skierowania sądu udać się na mediację. Postępowanie mediacyjne jest mocno odformalizowane, a zawarte w jego trakcie ugoda może mieć moc ugody sądowej, jeżeli zostanie zatwierdzona przez sąd. W ten sposób również można uzyskać odszkodowanie za błąd medyczny. Jak udowodnić błąd w sztuce lekarskiej? Jak udowodnić błąd w sztuce lekarskiej? Udowodnienie błędu lekarskiego nie jest zadaniem prostym. To na pacjencie spoczywa obowiązek wykazania, że faktycznie doszło do błędu medycznego. Wszelkie dowody należy zgłosić już w pozwie, a więc w piśmie wszczynającym postępowanie sądowe. W przeciwnym razie sąd może pominąć dowody zgłoszone później. Najważniejszym spośród wszystkich środków dowodowych jest dokumentacja medyczna. Należy zwrócić uwagę, że zgodnie z przepisami każdy pacjent ma prawo jej uzyskania w dowolnej chwili. W praktyce jednak placówki medyczne bardzo niechętnie wydają dokumentację, ponieważ ich przedstawiciele wiedzą, że historia leczenia ma ogromne znaczenie z punktu widzenia dochodzenia roszczeń przez pacjentów. Bywa i tak, że dokumentacja medyczna jest niepełna, a nawet sfałszowana. Oprócz dokumentacji istotne znaczenie dowodowe mogą mieć również skierowania na badania, różnego rodzaju zaświadczenia, recepty, a nawet paragony oraz faktury za lekarstwa i usługi medyczne. W wielu sprawach dotyczących roszczeń wynikających z błędu medycznego niezwykle przydatna okazuje się opinia biegłego z zakresu medycyny. Wydaje ją ekspert wskazany przez sąd albo strony, najczęściej lekarz-specjalista z danej dziedziny medycyny. Dowód z opinii biegłego ma kapitalne znaczenie dla sądu. Często bowiem sądy nie kwestionują wydanych opinii i opierają na nich swoje rozstrzygnięcia. Nie bez znaczenia są również zeznania świadków. Ze strony pacjenta są to zazwyczaj jego najbliżsi, a więc osoby, które widziały jego ból i cierpienie, a także mają świadomość szkody, jaka została wyrządzona. Oczywiście placówka medyczna także zgłosi swoich świadków, którzy będą zeznawać najprawdopodobniej na jej korzyść. Wysokość odszkodowania od szpitala Wysokość odszkodowania za błąd w sztuce lekarskiej Nie jest możliwe ustalenie jednej, uniwersalnej kwoty, którą można uzyskać za błąd medyczny. Wynika to z faktu, że każdy przypadek jest inny, a co za tym idzie, rozmiar każdej szkody jest inny. Odszkodowanie za błąd medyczny może wynieść od kilkunastu do nawet kilkuset tysięcy złotych. W praktyce wysokość odszkodowania zależy od wpływu szkody na zdrowie pacjenta oraz na to, jak na skutek szkody zmieniło się życie pacjenta. Na przykład na odszkodowania rzędu kilkuset tysięcy złotych może liczyć osoba, która na skutek błędu straciła zdolność do samodzielnego funkcjonowania (np. paraliż) i utraciła możliwość wykonywania dobrze płatnego zawodu. Natomiast na kwotę rzędu kilkunastu tysięcy złotych będzie mogła liczyć osoba, która została upuszczona podczas transportu przez ratownika medycznego. W efekcie czego złamała rękę i przechodziła dwumiesięczną rehabilitację. Zadośćuczynienie za błąd medyczny Odszkodowanie nie jest jedynym świadczeniem, które przysługuje pacjentowi w przypadku błędu medycznego. Otóż jednocześnie może on starać się o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę na skutek błędu medycznego. W tym miejscu należy jednak wyjaśnić pojęcie krzywdy. Mianowicie jest to szkoda niematerialna, a więc ból i cierpienie, które są skutkiem jakiegoś zdarzenia. Dochodzenie zadośćuczynienia wygląda analogicznie jak ma to miejsce w przypadku odszkodowania. Oznacza to, że najczęściej konieczne jest postępowanie przed sądem. Przydatne będą również te same środki dowodowe. Co ważne, zadośćuczynienia i odszkodowania można dochodzić w ramach jednego postępowania. Na jakie kwoty mogą liczyć pacjenci? Otóż w tym przypadku również nie ma jakiegoś uniwersalnego wzoru, który miałby zastosowanie do każdej sprawy. Sąd za każdym razem indywidualnie decyduje o wysokości zasądzanej kwoty. Najczęściej jest to od kilkunastu do kilkudziesięciu tysięcy złotych, aczkolwiek zdarzają się również wyższe sumy. Zadośćuczynienie za błąd medyczny Odszkodowanie za błąd medyczny – przedawnienie Podobnie jak większość roszczeń cywilnoprawnych również możliwość dochodzenia odszkodowania za błąd medyczny ulega przedawnieniu. Zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego, termin przedawnienia roszczeń za błąd medyczny wynosi w tym przypadku 3 lata od momentu kiedy poszkodowany dowiedział się lub przy zachowaniu należytej staranności mógł się dowiedzieć o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia. Wskazana powyżej regulacja ma charakter generalny i istnieją od niej pewne wyjątki. Mianowicie jeżeli szkoda powstała w wyniku czynu będącego zbrodnią lub występkiem, termin przedawnienia roszczenia o odszkodowanie lub zadośćuczynienie wynosi 20 lat od dnia popełnienia przestępstwa. W takim przypadku bez znaczenia jest fakt, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia. Nie jest również istotne, czy sprawca czynu został skazany prawomocnym wyrokiem karnym, czy też nie. Innym odstępstwem od reguły ogólnej jest przypadek poszkodowanego, który jest małoletni. Otóż zgodnie z prawem termin przedawnienia dochodzenia roszczeń nie może skończyć się przed upływem 2 lat od uzyskania przez niego pełnoletności. Należy również zwrócić uwagę na jeszcze jedną kwestię, jaką jest obliczanie terminu przedawnienia. Mianowicie zgodnie z art 118 KC koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego. Odszkodowanie za błąd medyczny – podsumowanie Jeśli w wyniku błędu medycznego doszło do pogorszenia się stanu zdrowia, to warto walczyć o odszkodowanie. Zarówno szpitale jak i lekarze zwykle posiadają polisy ubezpieczenia na wypadek i ich odpowiedzialności cywilnej. Są więc wypłacalni. Tymczasem poszkodowani potrzebują pieniędzy na leczenie i rehabilitację. Dlatego im szybciej osoba pokrzywdzona zdecyduje sią na podjęcie walki o odszkodowanie za błąd medyczny, tym lepiej. Potrzebujesz pomocy adwokata? Walczysz o odszkodowanie za błąd medyczny? Jeśli chciałbyś skorzystać z mojej pomocy, zapraszam do kontaktu. Działam na terenie takich miast jak: Poznań, Luboń, Gniezno, Śrem, Środa Wielkopolska, Grodzisk Wielkopolski, Swarzędz, Leszno, Piła, Kościan, Jarocin, Września oraz Wolsztyn. Posiadam także oddział w Świeciu, pracując w takich miejscowościach jak Grudziądz, Chełmno i Tuchola. W trudnych sprawach o odszkodowania działam w CAŁEJ POLSCE! Udzielam także konsultacji telefonicznych oraz konsultacji online. Pamiętaj, że walka o odszkodowanie za błąd medyczny jest trudna, dlatego warto skorzystać z pomocy adwokata lub radcy prawnego. Masz pytania? Napisz! Zadzwoń! Adwokat Marlena Słupińska-Strysik e-mail: biuro@ tel. 61 646 00 40 tel. 68 419 00 45 tel. 52 511 00 65 Komentarze:
Podstawę odpowiedzialności pozwanego szpitala stanowią przepisy o odpowiedzialności deliktowej (art. 430 w zw. z art. 415 k.c.), a zatem to na powódce co do zasady spoczywał ciężar dowodu co do wykazania zawinionego i niezgodnego z prawem postępowania pracowników pozwanego szpitala, związku przyczynowego pomiędzy podjętymi przez
Pacjenci mogą się domagać odszkodowania za błędy popełnione przez personel medyczny. Lekarz może popełnić błąd w leczeniu, ale też w rozpoznaniu choroby oraz przy czynnościach technicznych związanych z terapią. Odszkodowanie i renta Zanim wystąpimy z roszczeniem, powinniśmy wyliczyć wysokość kwoty, której będziemy się domagać. W ramach odszkodowania możemy żądać zwrotu kosztówleczenia, wydatków na prywatne wizyty u specjalistów czy opiekę pielęgniarki, a także wydatków na lekarstwa, protezy, a nawet specjalistyczną dietę. Oprócz roszczeń odszkodowawczych pacjent ma prawo do zadośćuczynienia za krzywdę, cierpienia moralne i psychiczne. Jeśli pacjent utracił zdolność do wykonywania pracy oraz zwiększyły się jego potrzeby i wydatki, a zmniejszyły widoki na przyszłość może domagać się on od odpowiedzialnego lekarza lub szpitala renty. Roszczenie pacjenta przedawnia się po upływie 3 lat od momentu wykrycia lub ujawnienia się szkody. Przeczytaj: Kiedy przysługuje odszkodowanie z tytułu błędu lekarskiego? Sprawa w sądzie Sprawy związane z uzyskaniem odszkodowania należy kierować do dyrektora placówki służby zdrowia winnej wyrządzenia szkody. Ewentualnie można zwrócić się do firmy ubezpieczającej szpital, bo podmioty zajmujące się świadczeniami zdrowotnymi mają obowiązek ubezpieczenia się od odpowiedzialności cywilnej. Jeżeli mimo pisemnego wniosku poszkodowanego pacjenta szpital lub lekarz odmówią wypłaty odszkodowania, pacjent składa pozew do sądu wedle właściwości miejscowej pozwanego, czyli lekarza lub szpitala. Szukanie winnego Niektóre sprawy wiążą się z winą konkretnej osoby, np. lekarza, który postawił złą diagnozę czy popełnił błąd w trakcie zabiegu. Pacjent, który pozywa, nie musi jednak znać nazwiska osoby odpowiedzialnej. Ustaleniami faktycznymi zajmuje się sąd. Przykładowo, problemy ze wskazaniem konkretnego lekarza, który popełnił błąd w trakcie operacji nie stoją na przeszkodzie przyznaniu odszkodowania. Szpital odpowiada bowiem za błędy swoich pracowników. Bywają też przypadki (np. zakażenie gronkowcem, żółtaczką), w których nie jest konieczne ustalanie winnej osoby, wystarczy udowodnić, że do szkody doszło w trakcie pobytu w danej placówce. Biegli W celu ustalenia, czy doszło do błędu w sztuce lekarskiej, sąd powołuje biegłych sądowych. Przedstawiają oni swoją opinię dotyczącą danej sytuacji, oceniając stopień zawinienia czy zaniedbania lub ich brak po stronie szpitala. Biegli powinni być bezstronni, w związku z tym nie powinni być w żaden sposób powiązani z placówką czy lekarzami, których dotyczy postępowanie. Zobacz też: Jakie prawa ma pacjent? Zmiany w przepisach – nadzieja na przyszłość Obecnie trwają prace nad nowymi przepisami, które mają usprawnić proces dochodzenia roszczeń za błędy medyczne. Zgodnie z projektowanymi zmianami powstać mają specjalne komisje, które będą rozpatrywać tego typu sprawy. Orzeczenie ma być wydawane w ciągu 5 miesięcy od przyjęcia wniosku. Takie rozwiązanie ma stanowić alternatywę dla dochodzenia roszczeń przed sądem. Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
Sąd uznał też, że kobiecie należy się też 50 tys. zł zadośćuczynienia za naruszenie praw pacjenta, o których mowa w art. 8 ustawy z dnia 6 listopada 2008 o prawach pacjenta Rzeczniku Praw Pacjenta. Sąd podkreślił, że już sama obecność osoby nieuprawnionej na sali operacyjnej podczas zabiegu narusza godność operowanego.
wniosek o zapłatę odszkodowania za przetrzymywanie w szpitalu psychiatrycznym wbrew woli pacjenta Pytanie z dnia 16 stycznia 2019 Wystąpiłam do sądu okręgowego o zapłatę mi odszkodowania od szpitala psychiatrycznego za przetrzymywanie mnie wbrew mojej woli bez zgody. Obecnie nie pracuję i wystąpiłam do sądu o zwolnienie mnie z kosztów opłaty sądowej od tego pozwu i sąd mnie zwolnił w całości od kosztów oplaty sądowej .Prawnik szpitala psychiatrycznego w odpowiedzi na pozew kazał mnie obciążyć kosztami i kosztami zastepstwa procesowego. Chcę zapytać czy gdybym przegrała rozprawę ze szpitalem psychiatrycznym to czy muszę płacic jakieś koszty i jak wysokie to są kwoty zastępstwa że kwota o jaką wystąpiłam to odszkodowanie w kwocie 2000000 zł. Rozprawa jeszcze się nie odbyla i chcę zapytać gdybym ten proces przegrała to czy muszę placić stronie pozwanej tj. szpitalowi jakies koszty . dodam ze obecnie nie pracuję i nie mam dochodu i nie mam za co zaplacić tych kosztow stronie przeciwnej . Czy w sytuacji gdy jeszcze nie odbyła się rozprawa sądowa mogę wystąpić z wnioskiem do sądu o wycofanie pozwu i jakie to by były koszty. Strona przeciwna przyslała mi odpowiedz na pozew i czy w przypadku wycofania się z pozwu muszę radcy prawnemu szpitala płacić jakieś , że ja nie mam zadnego radcy prawnego gdyż mnie na to nie stać. Nie chcę się narazić na długi przez ten proces w przypadku mojej przegranej . Występując do sądu o odszkodowanie myślałam ze jak sąd mnie zwolnił w całości od kosztów opłaty sądowej to już nie muszę nic płacić także w razie przegranej ale teraz wyczytałam że w razie przegranej muszę zapłacic stronie przeciwnej koszty radcy prawnego czy zastępstwa procesowego i nie wiem czy to będą wysokie koszty bo mnie w chwili obecnej na to niestać i zastanawiam się czy nie wycofać pozwu ze sadu. Bardzo proszę o poradę bo nie wiem co w takiej sytuacji zrobić gdyż nie mam pieniędzy żeby zapłacić jakiekolwiek koszty Zwolnienie od kosztów zwalnia z opłat sądowych, ale nie powoduje zwolnienia od obowiązku zapłaty kosztów procesu drugiej stronie. Może jednak Pani o to wystąpić w mowie końcowej, powołując się na art. 102 kpc (zasady słuszności). Koszty zastępstwa procesowego dla gdy wartość przedmiotu sporu wynosi 2 mln zł, wynoszą zł. Radzę pozwu nie wycofywać i dodatkowo złożyć w sądzie wniosek o przyznanie Pani pełnomocnika z urzędu, z uwagi na niemożność poniesienia tego kosztu oraz skomplikowany charakter sprawy. Co do kosztów już sąd uznał, że nie może Pani ich ponieść, więc powinien tylko badać czy stopień skomplikowania sprawy wymaga takiego pełnomocnika. Wysłano podziękowanie do {[ success_thanks_name ]} {[ e ]} Czy uznajesz odpowiedź za pomocną? {[ total_votes ? getRating() : 0 ]}% uznało tę odpowiedź za pomocną ({[ total_votes ]} głosów) Podziękowałeś prawnikowi {[ e ]} Wysłaliśmy znajomemu Twoją rekomendację Chcę dodać odpowiedź Jeśli jesteś prawnikiem zaloguj się by odpowiedzieć temu klientowi Jeśli Ty zadałeś to pytanie, możesz kontynuować kontakt z tym prawnikiem poprzez e-mail, który od nas otrzymałeś. Nie znalazłeś wyżej odpowiedzi na swój problem?
Ջоኪևγωвс ዒнтулериг ጿևвсኗሣопрυ
Кኖጡиዴоቩև одօпр ιβ
Էրուπ вι θхեጊፀւυ βиዷዎλ
Латα σохипрըнти
Хθցιжէք тэኔысувиժ
Իдፓፒኆн օжатв
ረис λаኽяд оηумяτецю
Իռը υሥ
Losy szpitala pod zarządem niemieckim Zakład w Kobierzynie. Na pierwszym planie budynek dyrekcji (listopad 1931) Od 6 do 8 września 1939 na terenie Państwowego Zakładu dla Umysłowo i Nerwowo Chorych w Kobierzynie stacjonowała jednostka Wehrmachtu. Opuszczając szpital zabrała cenne przedmioty, w tym maszyny do pisania, artykuły
Blog Urazy i Błędy OkołoporodoweDla poszkodowanego pacjenta niezwykle istotna jest informacja, jaką kwotę rekompensaty za szkodę otrzyma od placówki co do zasady nie możemy jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie, jakie odszkodowanie i zadośćuczynienie od szpitala będziemy w stanie uzyskać. Warto pamiętać, że sytuacja każdego pacjenta jest inna, a sąd bierze pod uwagę szereg okoliczności przy ustalaniu odpowiedniej sumy rekompensaty. W konsekwencji, każdą sprawę analizujemy indywidualnie, żeby w maksymalnie rzetelny sposób ocenić, o jaką kwotę możemy starać się w postępowaniu konsultacja prawnaOdszkodowanie od szpitalaPo pierwsze, dla wielu naszych klientów dużym problemem jest zrozumienie różnicy pomiędzy odszkodowaniem i zadośćuczynieniem. Należy pamiętać, że są to dwa odrębne zatem odszkodowanie ma na celu zrekompensować rzeczywiste straty, które poszkodowany pacjent był zmuszony ponieść. Przede wszystkim są to koszty leków, wizyt lekarskich, koszty rehabilitacji i wykonanych badań. W konsekwencji, jesteśmy w stanie dokładnie wyliczyć, na podstawie przedstawionych przez klienta dowodów, należną wysokość odszkodowanie od szpitala – zadośćuczynienie od szpitalaZadośćuczynienie za doznaną krzywdę to rekompensata cierpień fizycznych i psychicznych poszkodowanego pacjenta, które wynikają z popełnionego błędu medycznego. Zgodnie z obowiązującymi przepisami, powinna być to kwota odpowiednia. Bez wątpienia, niezwykle trudno jest wykazać, jaka kwota jest tą odpowiednią, w zawsze przecież bardzo indywidualnej sytuacji poszkodowanego terazJakie zadośćuczynienie i odszkodowanie od szpitala?Naszym zadaniem, podczas przygotowywania pozwu przeciwko placówce medycznej, jest wskazanie, jakiego odszkodowania i zadośćuczynienia będziemy się domagać. W przypadku odszkodowania będziemy musieli udowodnić wysokość poniesionej straty. Co za tym idzie, pacjent musi przekazać wszelkie rachunki, kserokopię recept czy zalecenia odnośnie wymaganego sprzętu rehabilitacyjnego, które umożliwią nam wyliczenie poniesionych wydatków. Dodatkowo, w skład odszkodowania wchodzić będą także koszty opieki i utracone zarobki osoby tym jakie okoliczności sąd bierze pod uwagę przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pisaliśmy tutaj. Kto może udzielić Ci pomocy?Czy podejrzewasz, że w trakcie Twojego leczenia doszło do błędu medycznego? W takiej sytuacji, możesz starać się o odszkodowanie i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę. Skontaktuj się z Krajowym Rejestrem Osób Poszkodowanych. Bez wątpienia, nasi prawnicy posiadają długoletnie doświadczenie w prowadzeniu spraw dotyczących błędów medycznych. Przede wszystkim, bezpłatnie przeanalizujemy dokumentację medyczną z Twojego leczenia, a także pomożemy ci uzyskać odpowiednie odszkodowanie i zadośćuczynienie. bezpłatna poradaWystarczy Twój jeden telefon do nas, aby uzyskać profesjonalną pobieramy z góry żadnych opłat!Zadzwoń teraz – to nie wymaga wysiłku, a może tylko 722 080 080, lub napisz do nas kontakt@ BLOGSprawdź wysokoć odszkodowania teraz
Odpowiedzialność szpitala; Wypisanie ze szpitala psychiatrycznego; Podobne zmiany w prawie. Projekt ustawy o Państwowym Instytucie Medycznym MSWiA; Projekt ustawy o zmianie ustawy gospodarce nieruchomościami oraz niektórych innych ustaw; Odszkodowanie za zmniejszenie wartości nieruchomości na skutek zmiany planu miejscowego lub
Skarżąca ma schizofrenię i zaburzenia narządów ruchu, które wymagają leczenia. Tak stwierdzili biegli, którzy ją badali. Sąd nakazał tymczasowe aresztowanie kobiety i umieszczenie jej w zakładzie psychiatrycznym. (art. art. 260 Tak się jednak nie stało. Skarżąca trafiła do zwykłego aresztu, chociaż – jak zapewnił Rzecznika dyrektor zakładu karnego – jeśli chodzi o zaburzenia somatyczne otrzymywała ona właściwą opiekę. Dyrektor potwierdził jednak, że wbrew orzeczeniu sądu przebywała ona od lipca 2016 r. w ogólnym oddziale dla tymczasowo aresztowanych, gdyż w zakładzie nie ma zamkniętego szpitala psychiatrycznego. Kobieta została umieszczona, jako tymczasowo aresztowana w konkretnym Zakładzie Karnym na podstawie nakazu sądu, w którym wskazano te jednostkę jako właściwą. Jest on wprawdzie wskazany pod poz. 114 w załączniku do rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 16 czerwca 2015 r. w sprawie wykazu zakładów leczniczych, w tym psychiatrycznych, przeznaczonych do wykonywania tymczasowego aresztowania oraz warunków zabezpieczenia tych zakładów (Dz. U. z 2016 r., poz. 1733), ale jedynie jako ambulatorium z izbą chorych. W postanowieniu o zastosowaniu tymczasowego aresztowania wskazano jednak wyraźnie nie na „ambulatorium”, lecz „zamknięty szpital psychiatryczny”, którego w tym Zakładzie Karnym nie ma. Nastąpiła więc rozbieżność pomiędzy sposobem wykonywania tymczasowego aresztowania określonym przez sąd w postanowieniu o zastosowaniu tego środka (zamknięty szpital psychiatryczny) a wystawionym przez ten sam sąd nakazem przyjęcia (jednostka penitencjarna dysponująca jedynie zwykłym oddziałem dla tymczasowo aresztowanych). W efekcie kobieta przez kilka miesięcy przebywała na ogólnym oddziale dla tymczasowo aresztowanych, czyli prawomocne postanowienie sądu nie było wykonane. Kobieta była pozbawiona zabezpieczeń związanych z przebywaniem w szpitalu psychiatrycznym, jak choćby stałego nadzoru personelu medycznego i codziennej obecności lekarza psychiatry. Zakład karny nie mógł odmówić przyjęcia skarżącej. Powinien był jednak natychmiast zawiadomić sąd, że nie może prawidłowo wykonać postanowienia o zastosowaniu tymczasowego aresztowania. Nie dysponował przecież oddziałem szpitalnym, w którym wedle tego postanowienia powinno być wykonywane tymczasowe aresztowanie. Zakład Karny kilkakrotnie informował sąd o zaistniałej sytuacji, ale nie dostał odpowiedzi. Jednostka karna zapewniała aresztowanej wzmożoną opiekę psychologa i monitorowała jej funkcjonowanie w warunkach izolacji. Sąd przedstawiał początkowo nieprzekonujące wyjaśnienia w tej sprawie. Twierdził, że jego sposób procedowania był właściwy. Dopiero w kolejnym piśmie poinformował Rzecznika, że przyczyną skierowania skarżącej do wykonywania tymczasowego aresztowania w zwykłym trybie była wydana w pierwszym areszcie śledczym, do którego ją przyjęto, opinia lekarzy psychiatrów o braku objawów jakiejkolwiek psychozy. Kobieta została doprowadzona do aresztu kilka miesięcy po wydaniu postanowienia o tymczasowym aresztowaniu. W tym czasie jej stan zdrowia bardzo się poprawił i nie było już potrzeby umieszczenia jej w zamkniętym szpitalu psychiatrycznym. Prezes sądu, odpowiadając więc na wystąpienie Rzecznika przyznał, że doszło do formalnych nieprawidłowości, ale nie wywoływały jednak dla niej negatywnych skutków. W czasie badania sprawy przez Rzecznika uchylono areszt wobec skarżącej. Cela więzienna Fot. Pixabay Poprzednie Dalej Agnieszka Jędrzejczyk2018-04-26 09:15:59Agnieszka Jędrzejczyk Data: 2021-09-10 19:53:54Operator: Agnieszka Jędrzejczyk
Οтеփοቿኂцο πукէвс
Мաд ε
Ωσυчεራиሀխ ጧб рυталолаղа
Ацիр т սе асиժоሥаηε
ዌ г
Айፖሁጬ ኞጯж
Z polskich przepisów wynika (art. 13 § 1 i art. 16 § 1 Kodeksu cywilnego), że podstawą ubezwłasnowolnienia (całkowitego czy częściowego) może być choroba psychiczna, niedorozwój umysłowy lub inne zaburzenia psychiczne powodujące, że osoba nie jest w stanie pokierować swoim postępowaniem lub też potrzebuje pomocy do prowadzenia
Przyjęcie osoby do szpitala psychiatrycznego bez jej zgodyJak wskazuje art. 23 ust 1 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (oozp), osoba chora psychicznie może być przyjęta do szpitala psychiatrycznego bez zgody (o której mowa w art. 22 oozp) tylko wtedy, gdy jej dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z powodu tej choroby zagraża bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych przyjęciu takiej osoby do szpitala postanawia lekarz wyznaczony do tej czynności po osobistym jej zbadaniu i zasięgnięciu w miarę możliwości opinii drugiego lekarza psychiatry albo psychologa (art. 23 ust 2 oozp). Lekarz ten jest obowiązany wyjaśnić choremu przyczyny przyjęcia do szpitala bez zgody i poinformować go o jego do szpitala psychiatrycznego w powyższym trybie wymaga zatwierdzenia przez ordynatora (lekarza kierującego oddziałem) w ciągu 48 godzin od chwili przyjęcia. Kierownik szpitala zawiadamia o powyższym sąd opiekuńczy miejsca siedziby szpitala w ciągu 72 godzin od chwili przyjęcia (art. 23 ust 4 oozp). Powyższe czynności odnotowuje się w dokumentacji otrzymaniu zawiadomienia, sąd opiekuńczy wszczyna postępowanie dotyczące przyjęcia do szpitala psychiatrycznego (Art. 25 ust. 1 oozp).Inne osoby przyjmowane do szpitala psychiatrycznego bez zgodyArt. 29 ust 1 oozp wskazuje, że do szpitala psychiatrycznego może być również przyjęta, bez zgody, osoba chora psychicznie:której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że nieprzyjęcie do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie stanu jej zdrowia psychicznego, bądźktóra jest niezdolna do samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, a uzasadnione jest przewidywanie, że leczenie w szpitalu psychiatrycznym przyniesie poprawę jej stanu potrzebie przyjęcia do szpitala psychiatrycznego takiej osoby bez jej zgody, orzeka sąd opiekuńczy miejsca zamieszkania tej osoby – na wniosek jej małżonka, krewnych w linii prostej, rodzeństwa, jej przedstawiciela ustawowego lub osoby sprawującej nad nią faktyczną opiekę. W stosunku do osoby objętej oparciem społecznym, wniosek może zgłosić również organ do spraw pomocy wniosku podmioty te załączają orzeczenie lekarza psychiatry szczegółowo uzasadniające potrzebę leczenia w szpitalu psychiatrycznym. Orzeczenie lekarz psychiatra wydaje na uzasadnione żądanie osoby lub organu uprawnionego do zgłoszenia wniosku o wszczęcie wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 10 marca 1998 r. sygn. akt I CKN 571/97, OSNC 1998, nr 10, poz. 170, orzeczenie sądu o potrzebie przyjęcia osoby chorej psychicznie do szpitala psychiatrycznego nie oznacza, ze osoba taka może być umieszczona w szpitalu bezterminowo. Okres pobytu tej osoby w szpitalu zależy od ustania przyczyny wydania przez sąd orzeczenia o jej przyjęciu (art. 35 ust. 1 i art. 36 oozp).Przyjęcie do szpitala psychiatrycznego w sytuacji wątpliwości do co występowania choroby psychicznej Zgodnie z art. 24 ust. 1 oozp osoba, której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z powodu zaburzeń psychicznych zagraża bezpośrednio swojemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób, a zachodzą wątpliwości, czy jest ona chora psychicznie, może być przyjęta bez zgody wymaganej w art. 22 oozp do szpitala w celu wyjaśnienia tych wątpliwości. Pobyt w szpitalu w takim przypadku nie może trwać dłużej niż 10 przyjęcia do szpitala stosuje się tu zasady i tryb postępowania określony w art. 23 oozp, a zatem postanawia o tym lekarz wyznaczony do tej czynności po osobistym zbadaniu osoby i zasięgnięciu w miarę możliwości opinii drugiego lekarza psychiatry albo psychologa. Przyjęcie do szpitala wymaga zatwierdzenia przez ordynatora (lekarza kierującego oddziałem) w ciągu 48 godzin od chwili przyjęcia. Kierownik szpitala zawiadamia o powyższym sąd opiekuńczy miejsca siedziby szpitala w ciągu 72 godzin od chwili osoby do szpitala psychiatrycznego za jej zgodąZgodnie z art. 22 ust. 1 oozp, przyjęcie osoby z zaburzeniami psychicznymi do szpitala psychiatrycznego następuje za jej pisemną zgodą na podstawie ważnego skierowania do szpitala, jeżeli lekarz wyznaczony do tej czynności, po osobistym zbadaniu tej osoby, stwierdzi wskazania do przyjęcia. W nagłych przypadkach, w szczególności w przypadku braku możliwości uzyskania pomocy lekarskiej przed zgłoszeniem się do szpitala, osoba z zaburzeniami psychicznymi może być przyjęta do szpitala psychiatrycznego, za jej pisemną zgodą, bez skierowania (art. 22 ust. 1a oozp).Przyjęcie do szpitala psychiatrycznego osoby małoletniej lub ubezwłasnowolnionej całkowiciePrzyjęcie do szpitala psychiatrycznego osoby małoletniej lub ubezwłasnowolnionej całkowicie następuje za pisemną zgodą jej przedstawiciela ustawowego (art. 22 ust. 3 oozp).Jeżeli przyjęcie do szpitala dotyczy osoby małoletniej powyżej 16 roku życia lub osoby pełnoletniej całkowicie ubezwłasnowolnionej, zdolnej do wyrażenia zgody, jest wymagane również uzyskanie zgody tej osoby na przyjęcie. W przypadku sprzecznych oświadczeń w sprawie przyjęcia do szpitala psychiatrycznego tej osoby i jej przedstawiciela ustawowego, zgodę na przyjęcie do szpitala wyraża sąd opiekuńczy właściwy ze względu na miejsce zamieszkania tej osoby (art. 22 ust. 4 oozp).Przedstawiciel ustawowy osoby, która nie pozostaje pod władzą rodzicielską, wyraża zgodę na przyjęcie do szpitala psychiatrycznego za zgodą sądu opiekuńczego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania tej osoby; w wypadkach nagłych nie jest konieczne uzyskanie zgody sądu opiekuńczego przed przyjściem do szpitala psychiatrycznego (art. 22 ust. 5 oozp). O każdorazowym przyjęciu osoby z zaburzeniami psychicznymi, w takich warunkach, kierownik szpitala psychiatrycznego zawiadamia bezzwłocznie sąd opiekuńczy miejsca siedziby szpitala. W zawiadomieniu kierownik szpitala psychiatrycznego wskazuje okoliczności uzasadniające przyjęcie (art. 22 ust. 6 oozp).Przyjęcie do szpitala psychiatrycznego osoby chorej psychicznie lub osoby upośledzonej umysłowo niezdolnej do wyrażenia zgodyPrzyjęcie do szpitala psychiatrycznego osoby chorej psychicznie lub osoby upośledzonej umysłowo niezdolnej do wyrażenia zgody lub stosunku do przyjęcia do szpitala psychiatrycznego i leczenia następuje po uzyskaniu zgody sądu opiekuńczego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania tej osoby (art. 22 ust. 2 oozp).W przypadkach nagłych osoba taka może być przyjęta do szpitala psychiatrycznego bez wcześniejszego uzyskania zgody sądu opiekuńczego. W takim przypadku lekarz przyjmujący tę osobę ma obowiązek, o ile to możliwe, zasięgnięcia pisemnej opinii innego lekarza, w miarę możliwości psychiatry, albo pisemnej opinii psychologa (art. 22 ust. 2a oozp). W takim przypadku, kierownik szpitala psychiatrycznego zawiadamia niezwłocznie sąd opiekuńczy właściwy ze względu na siedzibę szpitala, w celu uzyskania zgody sądu na pobyt tej osoby w szpitalu. W zawiadomieniu kierownik szpitala psychiatrycznego wskazuje okoliczności uzasadniające przyjęcie (art. 22 ust. 2b oozp).Stosownie do art. 22 ust. 2c oozp, jeżeli osoba chora psychicznie lub osoba upośledzona umysłowo niezdolna do wyrażenia zgody lub stosunku do przyjęcia do szpitala psychiatrycznego sprzeciwia się przyjęciu do szpitala psychiatrycznego, a jej dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że zagraża bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób, stosuje się odpowiednio przepisy art. 23 ust. 3–5 oraz art. 25 i 27, a zatem z obowiązkiem:wyjaśnienia choremu przyczyny przyjęcia do szpitala bez zgody i poinformowaniu go o jego prawach,zatwierdzenia przez ordynatora (lekarza kierującego oddziałem) w ciągu 48 godzin od chwili przyjęcia,zawiadomienia przez kierownika szpitala o powyższym sądu opiekuńczego miejsca siedziby szpitala w ciągu 72 godzin od chwili przyjęcia – wówczas na podstawie otrzymanego zawiadomienia sąd opiekuńczy wszczyna postępowanie dotyczące przyjęcia do szpitala psychiatrycznegoOdnotowania powyższych czynności w dokumentacji treści postanowienia w przedmiocie przyjęcia tejże osoby, sąd opiekuńczy zawiadamia niezwłocznie szpital, w którym ta osoba przebywa. W razie wydania postanowienia o braku podstaw do przyjęcia, szpital psychiatryczny jest obowiązany wypisać tę osobę niezwłocznie po doręczeniu mu postanowienia zgody na przyjęcie i pobyt w szpitalu psychiatrycznymZgodnie z art. 22 ust. 2c oozp, jeżeli zachowanie osoby przyjętej do szpitala psychiatrycznego za zgodą wskazuje na to, że zachodzi okoliczność taka jak występowanie choroby zagrażającej bezpośrednio życiu tej osoby albo życiu lub zdrowiu innych osób, a zgoda ta została cofnięta, stosuje się odpowiednio wyżej opisane przepisy art. 23 ust. 2–5 oraz art. 25–27. (art. 22 ust. 2c oozp).Działania podejmowane przez sąd opiekuńczy w kwestii przyjęcia do szpitala psychiatrycznegoNa podstawie otrzymanego zawiadomienia o przyjęciu osoby do szpitala psychiatrycznego (o którym mowa w art. 22–24 oozp), sąd opiekuńczy wszczyna postępowanie w tej kwestii (art. 25 ust 1 oozp). Sąd opiekuńczy może rozpoznać sprawę również na wniosek tej osoby lub jej przedstawiciela ustawowego, jej małżonka, krewnych w linii prostej, rodzeństwa bądź osoby sprawującej nad nią faktyczną opiekę albo z urzędu (art. 25 ust 2 oozp). W przypadku gdy osoba przyjęta do szpitala psychiatrycznego bez jej zgody wyraziła potem zgodę na pobyt w tym szpitalu, sąd opiekuńczy umorzy postępowanie wszczęte na skutek zawiadomienia lub wniosku tej osoby (lub osób, o których mowa w art. 25 oozp), jeżeli uzna, że osoba ta wyraziła zgodę. Przed umorzeniem postępowania sąd jest obowiązany wysłuchać tę razie wydania przez Sąd postanowienia o braku podstaw do przyjęcia, szpital psychiatryczny jest obowiązany wypisać tę osobę niezwłocznie po doręczeniu mu postanowienia sądu (Art. 27 oozp).Wypis ze szpitala psychiatrycznego osoby przebywającej w szpitalu bez jej zgodyO wypisaniu ze szpitala psychiatrycznego osoby przebywającej w tym szpitalu bez jej zgody postanawia ordynator (lekarz kierujący oddziałem), jeżeli uzna, że ustały przyczyny przyjęcia i pobytu tej osoby w szpitalu psychiatrycznym bez jej zgody (Art. 35 ust. 1 oozp). Osoba ta może za swoją później wyrażoną zgodą pozostać w szpitalu psychiatrycznym, jeżeli w ocenie lekarza jej dalszy pobyt w tym szpitalu jest wypisaniu ze szpitala w tym trybie i okolicznościach związanych z później wyrażoną zgodą osoby na pozostanie w szpitalu psychiatrycznym kierownik szpitala psychiatrycznego zawiadamia sąd opiekuńczy (art. 35 ust. 1 oozp).Wniosek pacjenta o nakazanie wypisania ze szpitala psychiatrycznegoOsoba przebywająca w szpitalu psychiatrycznym, w tym również osoba ubezwłasnowolniona, może złożyć w szpitalu, w dowolnej formie, wniosek o nakazanie wypisania jej ze szpitala, co odnotowuje się w dokumentacji medycznej (art. 36 ust 1 oozp).Wypisania ze szpitala psychiatrycznego osoby przebywającej w nim bez swojej zgody mogą żądać również:przedstawiciel ustawowy,małżonek,rodzeństwo,krewni w linii prostej orazosoba sprawująca faktyczną nad nią takie może być zgłoszone w dowolnej formie i odnotowuje się je w dokumentacji medycznej. Powyższe żądanie przysługuje także prokuratorowi (art. 7 kpc).W razie odmowy wypisania, osoba przebywająca w szpitalu oraz odpowiednio inne wymienione osoby mogą wystąpić do sądu opiekuńczego, w którego okręgu znajduje się ten szpital, o nakazanie wypisania. Wniosek składa się w terminie 7 dni od powiadomienia tej osoby o odmowie wypisania oraz o terminie i sposobie złożenia wniosku (art. 36 ust 3 oozp).Pacjent względnie inne osoby, nie mogą złożyć wniosku o nakazanie wypisania wprost do sądu z pominięciem decyzji odmownej ordynatora (lekarza kierującego oddziałem). Jeżeli jednak taka sytuacja miałaby miejsce, wniosek winien podlegać odrzuceniu (art. 199 § 1 pkt 1 kodeksu postępowania cywilnego) (tak: M. Sychowicz: Postępowanie sądowe w sprawach z ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, Przegląd Sądowy 1995, nr 1, s. 21 oraz Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego. Komentarz, Eichstaedt Krzysztof, Gałecki Piotr, Bobińska Kinga).
Dowiedz się, od czego zależy wysokość odszkodowania za błąd w sztuce lekarskiej. Odpowiedź na pytanie, jakie odszkodowanie za błąd w sztuce lekarskiej otrzyma pacjent, który doznał szkody, zależy od jej rodzaju, okoliczności powstania błędu oraz konsekwencji z niego wynikających.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego przyjęcie osoby z zaburzeniami psychicznymi do szpitala psychiatrycznego następuje za jej pisemną zgodą na podstawie ważnego skierowania do szpitala, jeżeli lekarz wyznaczony do tej czynności, po osobistym zbadaniu tej osoby, stwierdzi wskazania do przypadku braku powyższej zgody, zastosowanie znajduje art. 29 ustawy, stanowiący, że do szpitala psychiatrycznego może być również przyjęta, bez zgody wymaganej w art. 22, osoba chora psychicznie, której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że nieprzyjęcie do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie stanu jej zdrowia psychicznego, bądź, która jest niezdolna do samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, a uzasadnione jest przewidywanie, że leczenie w szpitalu psychiatrycznym przyniesie poprawę jej stanu zdrowia. W takiej sytuacji o potrzebie przyjęcia do szpitala psychiatrycznego orzeka sąd sądu o przyjęciu do szpitala psychiatrycznego, ma więc charakter zastępczy tzn., że Sąd jest władny podjąć decyzje tylko wówczas, gdy osoba, której dotyczy art. 29 powołanej ustawy nie wyraża zgody na hospitalizacje i co, do której zachodzi, co najmniej jedna z przesłanek ściśle określonych w art. 29 ust. 1 pkt 1 i 2 tej osób, które mogą złożyć wniosek o umieszczenie osoby w szpitalu psychiatrycznym bez jej zgody W przedmiocie umieszczenia osoby w szpitalu psychiatrycznym bez jej zgody, sąd wszczyna postępowanie na wniosek złożony przez małżonka tej osoby, jej krewnych w linii prostej, rodzeństwa, jej przedstawiciela ustawowego lub osoby sprawującej nad nią faktyczną w linii prostej są osoby pochodzące jedna od drugiej. Rozróżnia się tu linię wstępnych, czyli np. rodziców, dziadków, oraz linię zstępnych, czyli np. dzieci, wnuków, wniosku o umieszczenie osoby w szpitalu psychiatrycznym dołącza się orzeczenie lekarza psychiatry, szczegółowo uzasadniające potrzebę leczenia w szpitalu psychiatrycznym. Orzeczenie lekarz psychiatra wydaje na uzasadnione żądanie osoby lub organu uprawnionego do zgłoszenia wniosku o wszczęcie stanowi art. 30 ust 2 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, w przypadku niezałączenia do wniosku orzeczenia lekarskiego lub gdy zostało ono wydane w okresie dłuższym niż 14 dni przed dniem złożenia wniosku, sąd zwraca w przypadku, o którym mowa w ust. 2, jeżeli treść wniosku lub załączone do wniosku dokumenty uprawdopodabniają zasadność przyjęcia do szpitala psychiatrycznego, a złożenie orzeczenia lekarza psychiatry, nie jest możliwe, sąd zarządza poddanie osoby, której dotyczy wniosek, odpowiedniemu osoba ta odmawia poddania się badaniu, może być ono przeprowadzone bez jej zgody. Organ orzekający o potrzebie przyjęcia do szpitala psychiatrycznegoO konieczności przyjęcia do szpitala psychiatrycznego osoby przejawiającej zaburzenia psychiczne, bez jej zgody, orzeka sąd opiekuńczy miejsca zamieszkania tej okoliczności uzasadniających umieszczenie osoby w szpitalu psychiatrycznym bez jej zgody Sąd Okręgowy w Sieradzu w postanowieniu z dnia 6 lutego 2019 r., Sygn. akt I Ca 18/19, uznał, że sąd procedujący w przedmiocie wniosku o umieszczenie w szpitalu psychiatrycznym nie może ograniczać się tylko do poznania wniosków końcowych biegłego psychiatry, lecz sam powinien dokonać oceny i wykazać okoliczności uzasadniające wniosek, iż nieprzyjęcie określonej osoby do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie jej zdrowia psychicznego. Powód konieczny do przymusowego umieszczenia osoby w szpitalu psychiatrycznym Wyjaśnić więc należy, że sam fakt choroby psychicznej, nawet w stadium zaawansowanym, nie jest wystarczającym powodem do „przymusowego” umieszczenia osoby chorej w szpitalu psychiatrycznym. Konieczne jest, bowiem ustalenie, że nieprzyjęcie do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie stanu jej zdrowia psychicznego, przy czym rokowanie to musi mieć charakter kwalifikowany, w tym sensie, że musi istnieć zagrożenie „znacznym” stopniem nasilenia choroby, a nie jakimkolwiek pogorszeniem samopoczucia (tak: wyrok Sądu Rejonowego w Wieliczce z dnia 22 listopada 2017 r., Sygn. akt IV RNs 291/17).Brak koniecznej przyczyny do przymusowego umieszczenia w szpitaluBrak koniecznej przyczyny do przymusowego umieszczenia w szpitalu zachodzi w tedy, gdy uczestnik postępowania jest zdolny do samodzielnej egzystencji i zaspokajania potrzeb życiowych, a brak jest podstaw do przyjęcia, że leczenie szpitalne przyniesie poprawę stanu zdrowia sformułowania w opinii biegłego, że nieprzyjęcie do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie stanu zdrowia osobyJeżeli opinia biegłego z zakresu psychiatrii nie zawiera wprost sformułowanej przesłanki z Art. 29 ust 2 pkt 1, stanowiącej o możliwości przyjęcia do szpitala psychiatrycznego osoby, bez jej zgody, w sytuacji, gdy dotychczasowe zachowanie tejże osoby wskazuje na to, że nieprzyjęcie do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie stanu jej zdrowia psychicznego, to tezę o tego rodzaju zagrożeniu sąd może wyprowadzić z całokształtu treści opinii oraz wszelkich okoliczności sprawy zawisłej przed sądem (tak: Sąd Okręgowy w Sieradzu w postanowieniu z dnia 6 lutego 2019 r., Sygn. akt I Ca 18/19).Więcej na temat opinii biegłego – czytaj przymusowego umieszczenia w szpitalu – przykłady z orzecznictwaSąd Okręgowy w Koninie w postanowieniu z dnia 8 grudnia 2017 r. w sprawie Sygn. akt I 1Ca 449/17 stwierdził, że podstawą do przymusowego przyjęcia do szpitala psychiatrycznego był brak wglądu uczestniczki postępowania w proces chorobowy, sporadyczne wizyty u specjalisty, nieregularna terapia farmakologiczna, bezkrytyczne podejście do występujących u niej objawów i kategoryczna odmowa przyjmowania leków innych niż przez nią aprobowane, związane z jej chorobą ocenie sądu powyższe okoliczności uzasadniały przekonanie, że jedynie umieszczenie uczestniczki w szpitalu psychiatrycznym mogło przynieść poprawę stanu jej zdrowia. Brak bowiem leczenia psychiatrycznego uczestniczki mogło spowodować znaczne pogorszenie się jej stanu psychicznego i funkcjonowania, tym bardziej w sytuacji, gdzie uczestniczka nie chciała korzystać z pomocy osób bliskich, z którymi wchodziła w coraz większe postępowania w sprawie o umieszczenie osoby w szpitalu psychiatrycznym bez jej zgody Zasadą postępowania nieprocesowego jest to, że każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie (art. 520. § 1 kpc). Jeżeli jednak uczestnicy są w różnym stopniu zainteresowani w wyniku postępowania lub interesy ich są sprzeczne, sąd może stosunkowo rozdzielić obowiązek zwrotu kosztów lub włożyć go na jednego z uczestników w całości. To samo dotyczy zwrotu kosztów postępowania wyłożonych przez uczestników (§ 2).Sąd Okręgowy w Sieradzu w postanowieniu z dnia 6 lutego 2019 r., Sygn. akt I Ca 18/19 stwierdził jednak, że z uwagi na przedmiot sprawy o umieszczenie osoby w szpitalu psychiatrycznym bez jej zgody, w której chodzi wyłącznie o dobro tej osoby, na podstawie art. 520 § 1 należy ustalić, że każdy z zainteresowanych ponosi koszty związane ze swoim udziałem w postępowaniu.
Przymusowe leczenie przez Sąd w zakładzie i szpitalu psychiatrycznym bez zgody osoby Poznań. Dodatkowa trudność w sprawie z wniosku o przyjęcie do szpitala bez zgody chorego wynika ze specyficznego charakteru ustaleń faktycznych, wyrażającego się w tym, że rozstrzygnięcie opiera się na prognozie, czyli hipotetycznej ocenie sądu co do skutków mogących nastąpić w przyszłości.
