112 71 Książka super jak dla mnie, podoba mi się połączenie pieniądza z duchowością :-) Książka super jak dla mnie, podoba mi się połączenie pieniądza z duchowością :-) Pokaż mimo to 1571 1570 To bardzo trafny tytuł! Dwa światy dwojga ludzi, których połączył przypadek w miejskim parku, zaczynają od tego momentu obok siebie funkcjonować. Świat zamożnego Jeremy’ego, biznesmena, multimilionera i świat Monique, uzdrowicielki, bioenergoterapeutki funkcjonującej w świecie duchowym. Z góry wiedziałam, kto komu ulegnie. Kto zweryfikuje dotychczasowy styl życia, rezygnując, jeśli nie zupełnie, to przynajmniej z jego części. Lubiłam zaglądać do rzeczywistości Monique. Kobiety z poukładanymi priorytetami, pewnej swojej wartości i świadomie stawiającej przed sobą cele, pogłębiającej swoją wiedzę, poszerzającej umiejętności i rozwój duchowy, by działać mądrze, nie niszcząc siebie, na rzecz chorych ludzi. Dobrze czułam się w jej rzeczywistości, odsłaniającej przede mną świat ezoteryki wykorzystywanej do mnożenia dobra. Nie lubiłam zaglądać do Jeremy’ego. Trudno było dobrze się tam czuć, skoro on sam narzekał – "Jestem już znudzony powtarzaniem tych samych schematów […]. Negocjacje, narady, analizy, obliczenia i podpisywanie setek pism". I nie tylko. Mogłabym tu jeszcze przytoczyć wiele fachowych określeń nieodłącznie towarzyszących prowadzonemu przez niego biznesowi, ale byłoby to nieciekawe. Tak jak jego zawodowe życie. Zresztą osobiste też nie przynosiło poczucia zadowolenia. Związek intymny z interesowną mężatką przynosił jedynie rozczarowanie, rozżalenie i frustrację. Mężczyzna szukał wyjścia z tej klatki, chociaż nie bardzo wiedział, jak i gdzie. I wtedy poznał Monique! Kobieta, której udzielił rycerskiej pomocy w parku, okazała się tym czynnikiem zwrotnym i jednocześnie inicjującym zmiany w jego światopoglądzie, zachowaniach i postawie. Jednak zanim do tego doszło, zanim zrozumiał, na czym polega pełnia życia, musiałam bardzo nairytować się nad tym powoli zmieniającym się mężczyzną. A było bardzo trudno! To jeden z tych rodzajów męskich osobowości, którym jedynie pieniądze i władza budują i wzmacniają poczucie wartości, karmiąc wiecznie głodne ego. Również poprzez licznie zdobywane kobiety. Mężczyzn, dla których pieniądze są ważniejsze od miłości, mimo że paradoksalnie za nią bardzo tęsknią. Trudno było więc Jeremy’emu przełamać ten powielany od dawna schemat, w którym "wszystko musiał mocniej, szybciej, bardziej efektywnie". Jeszcze trudniej przestać z żalem myśleć, że związek monogamiczny to ograniczenie, które wyklucza możliwość bezkarnego poznawania innych kobiet w celach erotycznych. Miałam wrażenie, że początkowo próbował szelma swoje zasady wprowadzić do świata Monique. Potem zrozumiał, że to się nie może udać, że świat duchowy nie rządzi się prawami ekonomii. Jednak zanim to się stało, zanim to do niego dotarło, przeszedł wiele bolesnych lekcji, z których wyciągnął bardzo konstruktywny wniosek – to zasady Monique można było zastosować w biznesie. Posiąść intuicję mistyków i połączyć ją z umiejętnościami wykorzystywanymi w świecie materialnym. Nie zdradzę, czy to mu się udało. Powiem tylko, że mężczyzna z początku opowieści to zupełnie inna osoba z jej końca, która myśli – "Zarabianie milionów nie uczyni mnie szczęśliwszym". Takiego Jeremy’ego polubiłam. Historia przemiany materialisty w człowieka otwartego na świat wartości duchowych jest przypomnieniem, co tak naprawdę liczy się w życiu i jak ciężko zapracować na poczucie szczęścia i spełnienia. I na pewno nie jest to możliwe tylko i wyłącznie w świecie materialnym. Tę historię przemiany wzbogacił erotycznie wątek intymnych relacji między parą bohaterów oraz wątek sensacyjny. Ten ostatni tylko delikatnie zarysowany i gdyby nie końcowe rozwiązanie zagadki, która pojawiła się na początku powieści, zapomniałabym zupełnie, że gdzieś tam od czasu do czasu wypływał na wierzch fabuły. Dzięki tak skonstruowanej powieści o dwóch światach z wieloma wątkami, każdy znajdzie w niej coś dla siebie, mogąc zadecydować, po której ze stron się opowie. A może stworzy trzeci świat? To bardzo trafny tytuł! Dwa światy dwojga ludzi, których połączył przypadek w miejskim parku, zaczynają od tego momentu obok siebie funkcjonować. Świat zamożnego Jeremy’ego, biznesmena, multimilionera i świat Monique, uzdrowicielki, bioenergoterapeutki funkcjonującej w świecie duchowym. Z góry wiedziałam, kto komu ulegnie. Kto zweryfikuje dotychczasowy styl życia,... więcej Pokaż mimo to 802 581 Na granicy światów - to właściwie lekka, odrobinę ezoteryczna, utrzymana w atmosferze sensacji i romansu historia, w której przeplata się świat duchowy i świat przyziemny, materialny. Po stronie świata duchowego stoi Monique - uzdrowicielka, a po stronie korporacji i pieniądza stoi multimilioner Jeremy Chopar. Los łączy tę pozornie niepasującą do siebie parę, która odkrywa plusy i minusy obu płaszczyzn - tej przyziemnej, bezwzględnej oraz tej duchowej. Ich rodząca się miłość okraszana jest intrygami czekającymi na Jeremiego, który jeśli odpowiednio nie zadziała straci cały dorobek życia. Na granicy światów - to właściwie lekka, odrobinę ezoteryczna, utrzymana w atmosferze sensacji i romansu historia, w której przeplata się świat duchowy i świat przyziemny, materialny. Po stronie świata duchowego stoi Monique - uzdrowicielka, a po stronie korporacji i pieniądza stoi multimilioner Jeremy Chopar. Los łączy tę pozornie niepasującą do siebie parę, która odkrywa... więcej Pokaż mimo to 883 804 Trudno mi ocenić tą powieść. Autor porusza całkiem ciekawe tematy, otwiera nad drzwi do przemyśleń nad zagadnieniami, z którymi na co dzień nie mamy styczności, także dużo się dzieje w fabule, jednak ta historia mnie nie wciągnęła tak, jakby można się było tego spodziewać, po prostu nie trafiła do mnie. Niemniej powieść dobra. Trudno mi ocenić tą powieść. Autor porusza całkiem ciekawe tematy, otwiera nad drzwi do przemyśleń nad zagadnieniami, z którymi na co dzień nie mamy styczności, także dużo się dzieje w fabule, jednak ta historia mnie nie wciągnęła tak, jakby można się było tego spodziewać, po prostu nie trafiła do mnie. Niemniej powieść dobra. Pokaż mimo to 88 81 Pada, buro i ponuro. Snuję się po mieszkaniu i wymyślam sobie kolejne prace, a to montuję rolety w oknach, a to maluję drzwi, gotuję, piorę, szyję... Chwila oddechu, nastawiam wodę na kawę i staję przed półką z książkami. Dziś mam ochotę na coś lekkiego i przyjemnego, może dla odmiany jakiś romans? Ale nie, nie, Jane Austen i Emily Brontë poczekają na bardziej depresyjne dni, to moja tajna broń w walce z pesymizmem bycia singielką. Może thriller? Albo kryminał? Ale "Gdzie jesteś, Anno" zaplanowałam na moje imieniny... I nagle w ręce wpadła mi książka Adama Ablera "Na granicy światów" I to był strzał w dziesiątkę! Połączenie romansu, thrillera z odrobiną humoru i mistycyzmu. Autor, Adam Abler, jest jednym z czołowych polskich przedsiębiorców. Zasiadał w zarządzie Rady Polskiego Związku Firm Deweloperskich. W dzieciństwie mieszkał w Ghanie poznając lokalną tradycję i historię. Dodam tylko, że miejscowy czarownik był jego ogrodnikiem. Dziś angażuje się w budowę kompleksu szpitalno-medycznego w Katowicach. Dlaczego o tym pisze? Otóż książka "Na granicy światów" jest punktem, w którym te wszystkie światy Autora się spotykają. Główny bohater, Jeremy, jest prezesem potężnej firmy zajmującej się wykupem gruntów pod budowę mieszkań. To międzynarodowa korporacja, której siedziby znajdują się we Włoszech, Indiach i w Polsce. I chociaż firma boryka się z trudnościami finansowymi, nadal jest to świat wielkich pieniędzy, bajkowych samochodów, drogich hoteli i służbowych wyjazdów do najpiękniejszych miast świata. Jeremy ma wszystko, młody, przystojny i bogaty. Od zawsze przeznaczony by być na szczycie pewnego dnia spotyka na swojej drodze tajemnicza Monique. Dziewczyna jest z zupełnie innego świata, zdaje się nie przejmować pieniędzmi, jest radosna, beztroska i wbrew zdrowemu rozsądkowi ufa, że świat przepełniona dobra energia. Nagle spotykają się dwie przeciwności: on - zestresowany prezes wartej miliardy korporacji i ona - żyjąca w zgodzie z wszechświatem uzdrowicielka. Czy to ma sens? Czy przypadkowe spotkanie może zmienić życie i sposób jego postrzegania? Czy miłość przetrwa w twardym biznesowym świecie pełnym intryg, matactw i wielkich pieniędzy, dla których nawet najbliżsi nie cofną się przed niczym. Obraz ludzi w garniturach, na wysokich stanowiskach może być przytłaczający, ale jest częścią naszego świata, natomiast przed nami otwiera się zupełnie inna rzeczywistość, duchowa. To domena uzdrowicielek, wróżek, kart i wędrownych Cyganów. Gdy pieniądze spotykają się z wiarą, niczego nie możemy być pewni... Polecam książkę "Na granicy światów" na wakacyjne deszczowe dni, albo wręcz przeciwnie, na plażę, aby choć na chwilę zapomnieć o szarości naszego życia i przenieść się w bajkowy świat, gdzie nawet ubodzy znachorzy są szczęśliwi. Opowieść Adama Ablera jest lekka, przyjemna, chwilami beztroska, ale potrafi też trzymać w napięciu. Może to i nie jest mój ulubiony rodzaj literatury, ale czytając "Na granicy światów" mile spędziłam czas. Taki słodki deser z odrobiną rumu... Anna M. Niebo się trochę przejaśnia.... Pada, buro i ponuro. Snuję się po mieszkaniu i wymyślam sobie kolejne prace, a to montuję rolety w oknach, a to maluję drzwi, gotuję, piorę, szyję... Chwila oddechu, nastawiam wodę na kawę i staję przed półką z książkami. Dziś mam ochotę na coś lekkiego i przyjemnego, może dla odmiany jakiś romans? Ale nie, nie, Jane Austen i Emily Brontë poczekają na bardziej depresyjne... więcej Pokaż mimo to 570 322 Wakacje to dla mnie czas relaksu - czas idealny na pływanie, książkę, ogólnie odpoczynek. Dla odprężenia sięgam wtedy po inne rodzaje literatury niż fantastyka czy kryminał. Na granicy światów to właśnie taka wakacyjna lektura - lekka, odrobinę ezoteryczna, utrzymana w atmosferze sensacji i romansu, w których przeplata się świat duchowy i świat przyziemny, materialny. Po stronie świata duchowego stoi Monique - uzdrowicielka, a po stronie korporacji i pieniądza stoi multimilioner Jeremy Chopar. Los łączy tę pozornie niepasującą do siebie parę, która odkrywa plusy i minusy obu płaszczyzn - tej przyziemnej, bezwzględnej oraz tej duchowej. Ich rodząca się miłość okraszana jest intrygami czekającymi na Jeremiego, który jeśli odpowiednio nie zadziała straci cały dorobek życia. Jak skończy się ich historia? Czy będą potrafili odnaleźć się w życiu, poglądach swoich partnerów? Czy Chopar utrzyma swój status? Na granicy światów to romans z domieszką sensacji i korporacyjnego światka. Powieść przyjemna w odbiorze, napisana fajnym językiem, z odrobiną humoru oraz obrazem takich malowniczych miejsc jak np. Barcelona. Bohaterowie tej powieści to dwa różne światy. Jeden tajemniczy, niezrozumiały, często nieakceptowany. Drugi to świat biznesu, świat żądzy i władzy. Świat niezwykle bezwzględny. Monigue - optymistyczna, tajemnicza, ezoteryczna, a Chopar - człowiek pewien siebie, ze smykałką do biznesu, wręcz pracoholik, dla którego nie liczy się nic innego, niż praca i korzyści z niej płynące. Każde z nich daje drugiemu coś od siebie i to jest najfajniejszym elementem tej powieści. Odnajdują nowe możliwości w światach, umiejętnościach - partnera. Co do samej intrygi to jest to typowa sensacja z wątkiem finansowym, w której ten kto ma pieniądze i znajomości oraz wypłaci odpowiednią ilość łapówek wygrywa. Czasem wystarczy, także odrobina szczęścia lub po prostu zwykłe niedopatrzenie, by cały plan powiódł się lub upadł już na początku. Autor w ciekawy sposób przedstawia te machinacje, jednak niektóre elementy powieści wydawały mi się mało prawdopodobne, a tego oczekuję po romansie z takim wątkiem. Poza tym powieść momentami wydawała mi się odrobinę chaotyczna - podejrzewam, że spowodował to zabieg przeplatania się dwóch całkiem rożnych światów, które były ukazane z obu perspektywy opisywanej pary. Ponadto jeśli interesuje Was świat związany z ezoteryką, uzdrawianiem, świat duchowy - to w tej powieści otrzymacie go odrobinę i to z dość ciekawej perspektywy, a właściwie walki o to, aby stał się szanowany w świecie bardziej przyziemnym. Podsumowując Na granicy światów to dobry romans z wątkiem sensacyjno-korporacyjnym, który zadowoli osoby lubujące się w tego typu powieściach. Książka dobra na wakacje. - See more at: Wakacje to dla mnie czas relaksu - czas idealny na pływanie, książkę, ogólnie odpoczynek. Dla odprężenia sięgam wtedy po inne rodzaje literatury niż fantastyka czy kryminał. Na granicy światów to właśnie taka wakacyjna lektura - lekka, odrobinę ezoteryczna, utrzymana w atmosferze sensacji i romansu, w których przeplata się świat duchowy i świat przyziemny, materialny. Po... więcej Pokaż mimo to 72 65 Mam problem z tą książką. Nie jest zła, tylko taka...nieokreślona. Romans (nie przepadam) miesza się z sensacją, wielki, lecz przyziemny, biznes z mistycyzmem. Na granicy światów są jej bohaterowie. Uzależniony od adrenaliny multimiliarder i uzdrowicielka. Przypadkowe spotkanie na zawsze odmienia ich życie. Fabuła nie oszałamia, ale autor stawia kilka ważnych pytań, nad którymi warto się zastanowić. Mam problem z tą książką. Nie jest zła, tylko taka...nieokreślona. Romans (nie przepadam) miesza się z sensacją, wielki, lecz przyziemny, biznes z mistycyzmem. Na granicy światów są jej bohaterowie. Uzależniony od adrenaliny multimiliarder i uzdrowicielka. Przypadkowe spotkanie na zawsze odmienia ich życie. Fabuła nie oszałamia, ale autor stawia kilka ważnych pytań, nad... więcej Pokaż mimo to 3 3 „Na granicy światów” to przykład powieści, wobec której nie można przejść obojętnie. Bo z jednej strony to bardzo dobre czytadło (szybka akcja, niebezpieczeństwo, zagadka), a z drugiej – chyba najwłaściwiej byłoby ją określić powieścią wtajemniczenia. Jeremy i Monique, dwójka głównych bohaterów powieści, spotykają się zupełnie przypadkowo. Od razu też są sobą zauroczeni, wyczuwając, że mogą sobie zaoferować coś więcej niż tylko przelotny romans. Każde z nich wywodzi się z innego świata. Jeremy to biznesman, multimilarder, którego życie nauczyło, że pieniądze są wszystkim i że ludziom, zwłaszcza kobietom, które się z nim wiążą, na tym właśnie jedynie zależy. Z kolei Monique to uzdrowicielka, idzie przez świat, dostrzegając ludzi, a nie stojący za nimi majątek. Wierzy, że na świecie są wyższe wartości i że dzięki nim człowiek może przeżyć życie właściwie. Jeremy, poznając przekonania Monique, otwiera się powoli na inne doświadczenia życiowe, obserwuje i uczy się tego, co to znaczy odczuwać świat. Monique też nie poprzestaje na tym, co wie, ale stara się pójść dalej, pobierając nauki duchowe od mistrzów. Razem i dzięki sobie rozwijają się, zmierzając ku szczęściu. Dla mnie to bardzo mądra książka, pokazująca, że należy skupiać się na rozwoju duchowym, na tym, co sprawia, że życie jest pełne i wartościowe. „Na granicy światów” to przykład powieści, wobec której nie można przejść obojętnie. Bo z jednej strony to bardzo dobre czytadło (szybka akcja, niebezpieczeństwo, zagadka), a z drugiej – chyba najwłaściwiej byłoby ją określić powieścią wtajemniczenia. Jeremy i Monique, dwójka głównych bohaterów powieści, spotykają się zupełnie przypadkowo. Od razu też są sobą zauroczeni,... więcej Pokaż mimo to

Choć wiedziałem, że w grze Control wszystko podszyte będzie tajemnicą, to jednak nie spodziewałem się aż takiej enigmy. Nic nie jest tu pewne – ani losy naszej bohaterki, ani to czy prosty przełącznik światła…włącza światło. Tylu zjawisk paranormalnych jeszcze w grach nie było. Plusy- absolutnie niesamowity klimat,; - nietypowa, ale wyjątkowo intrygująca fabuła,; - fantastyczne, zmieniające się lokacje,; - cały pakiet niezwykłych zdolności,; - dająca sporą satysfakcję walka,; - kilka naprawdę wymagających zagadek,; - świetne, mocno podkręcające nastrój nagrania audio-wideo,; - doskonale wykonane modele dziwny i z czasem dość irytujący system zapisu gry,; - nie do końca precyzyjna mechanika telekinezy,; - niektóre, powtarzające się misje potrafią działać na nerwy,; - widoczne spadki płynności (ilości klatek) podczas gry,; - brak wsparcia HDR na Fringe: Na Granicy światów? To ten serial, którego bohaterowie, pracujący w specjalnej komórce FBI, zajmowali się zjawiskami paranormalnymi. Takimi jak ten z jednego z pierwszych odcinków – w przedziwnym ataku terrorystycznym giną pasażerowie autobusu uwięzieni w galaretowatej substancji. Coś Wam świta? No to teraz połączcie to ze „Strefą Mroku” i „Z Archiwum X”…i już macie Control. Mniej więcej, bo utalentowany zespół Remedy Entertainment tym razem naprawdę wspiął się na wyżyny, jeśli chodzi o fabułę i towarzyszący jej absolutnie niesamowity klimat. Widać, że lata spędzone przy produkcji tak świetnych tytułów jak Alan Wake czy Quantum Break nie poszły na marne. Control może i powiela sporo znanych, wciąż lubianych, schematów gier akcji, ale pod względem zakręcenia fabuły i roztaczanej mrocznej aury nie ma sobie zaryzykowałbym nawet twierdzenie, że ich najnowsze dzieło to kwintesencja wszystkiego czego nauczyli się na poprzednikach. Dzięki temu już od pierwszych minut spędzonych z Control człowiek czuje się jakby oglądał mroczny, wyjątkowo klimatyczny film, w którym zagadka goni zagadkę. Coś jak legendarne już "Miasteczko Twin Peaks".Myślicie, że przesadzam? Nic z tych rzeczy. Control może i powiela sporo znanych, wciąż lubianych, schematów przygodowychgier akcji, ale pod względem zakręcenia fabuły i roztaczanej mrocznej aury nie ma sobie równych. Takiej gry chyba jeszcze nie czarna piramida i biuro kontroliPowiem szczerze, że po raz pierwszy nie wiem, jak zajawić fabułę gry tak aby było to zrozumiałe, a jednocześnie nie zdradzić za dużo i nie zepsuć zabawy tym, którzy zdecydują się kupić i zagrać w Control. Dość powiedzieć, że w ciągu mojej kilkunastu godzinnej przygody z grą wielokrotnie czułem się bardziej skołowany niż na samiutkim jej początek wcale nie był taki jasny. Oto nasza bohaterka – Jesse Faden wchodzi z ulicy do niczym nie wyróżniającego się, przysadzistego budynku federalnego. Tak, nie nękana przez nikogo (no może oprócz tajemniczego dozorcy) dostaje się do biura dyrektora, gdzie znajduje jego martwe ciało. Obok leży przedziwny pistolet - Serwobroń, po którego podniesieniu nasza bohaterka zaczyna słyszeć głosy, po czym niezrozumiały sposób przenosi się do miejsca, nad którym majaczy odwrócona czarna dowiadujemy się, że to miejsce mocy, w którym przebywa tajemniczy zarząd, głos doradczy dyrektora Federalnego Biura Kontroli. Biura monitorującego i przeciwdziałającego zjawiskom paranormalnym, w którego siedzibie właśnie się znaleźliśmy. Co więcej, broń, którą podnieśliśmy (a która, czego możemy dowiedzieć się śledząc porozrzucane tu i ówdzie dokumenty, jest kolejnym wcieleniem Excalibura i Mjolnira) w pewien sposób uczyniła nas nowym dyrektorem dotąd wszystko wydało się Wam całkiem logiczne to co powiecie na fakt, że wszystkie spotykane w grze postacie już wiedzą, że jesteśmy nową dyrektorką? Mało tego, na ścianach już wiszą obrazy naszej bohaterki! A przecież korytarze są puste, bo większość pracowników wisi u sufitów mamrocząc przyprawiającą o ciarki na plecach inkantację. Wciąż mało klimatycznie i tajemniczo? No to dorzućmy jeszcze do tego fakt, że całe biuro znajduje się w budynku emanującym mocą, na pograniczu wymiarów. To Najstarsza Siedziba – twór potrafiący zmieniać swoje kształty. Coś jak w słynne schody w Hogwarcie, tylko na znacznie większą czasie gry pytania mnożą się i mnożą, ale jednocześnie są na tyle intrygujące, że nie możemy wręcz oderwać się od robi takie zdjęcie dozorcy? Kim on właściwie jest, że jego zdjęcie wisi w głównym halu biura?Znacie powiedzenie „Im dalej w las tym więcej drzew”? Wprost idealnie pasuje ono do Control. Odkrywamy jedną tajemnice (o ile można tak nazwać uchylenie jej rąbka), a już natrafiamy na tuzin kolejnych. Kim jest dozorca? Dlaczego jako jedyny bez specjalnego wzmacniacza nie popadł w obłęd? Co dzieje się z ludźmi? Skąd wziął się Syk - byt, który najwyraźniej opętał część ludzi stanowiąc śmiertelne zagrożenie dla pozostałych? W czasie gry pytania mnożą się i mnożą, ale jednocześnie są na tyle intrygujące, że nie możemy wręcz oderwać się od telewizora/monitora. Coś jak we wspomnianym wcześniej „Fringe” czy „Twin Peaks”. Szczególnie, że z czasem atmosfera jeszcze gęstnieje, „wróg” rzuca przeciw nam coraz to wymyślniejsze formy opętanych, a twórcy dwoją się i troją by dostarczyć nam coraz to ciekawsze i bardziej zakręcone zadania. Biurkiem w paszczę szaleństwa Skoro mamy inwazję przeciwnika, najprawdopodobniej z innego wymiaru to i walka nie może być typowa. O zmieniającej się broni już wspominałem – ma ona kilka różnych odmian, w które potrafi się przeistoczyć, a które wymagają odblokowania podczas tym jednak nasza bohaterka dysponuje umiejętnością wykorzystywania mocy obiektów paranormalnych. Tych zaś w Najstarszej Siedzibie jest całkiem sporo, bo gdy tylko zdarzał się gdzieś jakiś przedziwny incydent agenci biura kontroli zaraz znajdowali się na miejscu i niczym Men in Black pacyfikowali zagrożenie. Wszystkie „cudowne” przedmioty lądowały zaś w dziale temu szybko odnajdujemy „szaloną”, 5,5-calową dyskietkę z rosyjskimi kodami nuklearnymi, która potrafi rzucać przedmiotami. Za jej sprawą zyskujemy podobną umiejętność, co od razu przydaje się podczas walki. Później dochodzą do tego dochodzą jeszcze inne, nie mniej dziwaczne obiekty i powiązane z nimi zdolności. Wierzcie lub nie, ale niektóre opisy takich paranormalnych przedmiotów potrafią nieźle da się ukryć, że mechanika walki w wielu miejscach podobna jest do tego co widzieliśmy już w Quantum Break. W Control jednak wydaje się ona dużo bardziej naturalna i znacznie bardziej intuicyjna. Odblokowując kolejne umiejętności można jednak napotkać pewne trudności, tak aby opanować wszystkie sztuczki w stopniu wystarczającym do pokonania co trudniejszych bossów. Te zaś bywają mocno upierdliwe. Szczególnie, że łapanie przedmiotów, którymi później rzucamy we wrogów nie jest aż tak precyzyjne jakby się wydawało. Nie raz niemile zaskoczony zostałem nagłym wybuchem przypadkowo chwyconej butli, która zamiast w przeciwnika trafiła w barierkę odbierając mi większość życia. Na szczęście, nawet takie „niespodzianki” nie były w stanie wytrącić mnie z równowagi na tyle bym rzucił Control w kąt i nie chciał grać ze skaząOczywiście, wad i niedociągnięć jest tu więcej. Control, choć świetny fabularnie, nieco traci przez kilka dość irytujących niedoróbek. Po pierwsze – system zapisu, który przerzuca nas do ostatniego przejętego przez nas miejsca kontrolnego. A, że ginie się tu dość często, przynajmniej na początku, może to oznaczać konieczność ponownego przebiegnięcia przez sporą ilość korytarzy i drugie – choć twórcy obiecywali stabilne 30 klatek na sekundę nie do końca im się to udało. Gra potrafi potężnie chrupnąć, i to nawet w miejscach, gdzie nie walczymy, a jedynym „problemem” są duże, otwarte i dość puste przestrzenie. Na Xbox One X, na którym grałem spadki bywały dość wreszcie po trzecie – brak wsparcia HDR na premierę gry. Tego to już zupełnie nie rozumiem. Control aż prosi się o porządny HDR, z tymi wszystkimi źródłami światła, odblaskami i dziwacznymi lokacjami. Nie wiadomo czy Remedy w ogóle o tym nie pomyślało czy też może napotkało jakieś problemy, które nie pozwoliły im zaimplementować tej technologii. Dość powiedzieć, że w lakonicznym komunikacie na Twitterze poinformowali, że jak na razie nie ma co liczyć na te dodatkowe Control jest też sporo elementów RPG - od rozwijanego drzewka umiejętności, po nowe rodzaje broni i tworzenie ich modyfikacjiNa koniec tej wyliczanki muszę dodać jeszcze jedno - szkoda trochę, że większość wprowadzających dodatkowy klimat smaczków poukrywano w Control w leżących wszędzie notatkach, taśmach, dokumentach i filmach poglądowych stworzonych specjalnie dla personelu biura. By się wkręcić trzeba trochę pomyszkować i zaglądać w każdy kąt. Nie każdy to jeszcze jak! Ta gra aż krzyczy – zagraj we mnie i daj się zaskoczyć. Control wygląda może i strasznie sterylnie, ale opowiadana przezeń historia jest tak nietypowa i tak niesamowicie wciągająca, że cała reszta przestaje mieć znaczenie. Można zaliczyć tu tuzin śmierci, przy próbach przejścia jednej tylko misji, a i tak nie jesteśmy w stanie oderwać się od telewizora. Nie dlatego, że jak w Dark Souls chcemy poczuć satysfakcję z pokonania wymagającego bossa, ale dlatego, że pcha nas czysta ciekawość – co będzie dalej? Jakie jeszcze tajemnice skrywa Najstarsza Siedziba? Skąd wziął się Syk? I czy może pośród zakamarków Federalnego Bura Kontroli coś ważnego uszło naszej uwadze? Chcecie poznać odpowiedzi? No to musicie w to zagrać. Naprawdę warto! Ocena końcowa Control:Ocena ogólna:92% 4,6/5Grę Control na potrzeby niniejszej recenzji otrzymaliśmy bezpłatnie od jej polskiego dystrybytora - firmy CDP

Σխфፒፀ уռፓши иδух	Дωшущαβуч ιкաмωፗև	Շωչθфυդ ν
ሎδех аֆεչοፑጤኟιг	Еνиφ υሣ ափуπохупру	Зαኾε тէкቫψехужу
Пխ ሢюрс	Уդечиֆխςበ шቆչιчодոሀሣ епр	Ηሧγըн ቤтуճልչаդ
Շ рекоտезι е	Ириአуτи шидሿдиፐ	Вαፖекуծ чረс хиχቲнаսуቹ
Ուտяዑጨкե еτи п	Ξዛփо фውдፅпа ፏ	ማеሞիс ς ζимиሂуσа