Na Pismo Święte składają się 73 Księgi, uznane za natchnione oraz kanoniczne (wyznaczające pewną normę dla prawd wiary) przez Kościół Katolicki, 46 z nich tworzy zbiór zwany Starym Testamentem (Starym Przymierzem), pozostałe 27 to Księgi Nowego Testamentu. Trzeba zaznaczyć, że kanon ksiąg biblijnych różni się między różnymi wyznaniami. Stary Testament chrześcijan wygląda nieco inaczej niż Biblia Hebrajska, różni je układ oraz brak w kanonie hebrajskim fragmentów deuterokanonicznych. Podobnie protestanci odrzucają księgi deuterokanoniczne - to księgi Pisma Świętego, które nie zachowały się w języku hebrajskim o kwestionowanej wiarygodności, nie uznawane przez ortodoksję żydowską, protestantów i część prawosławia Księgi i fragmenty deuterokanoniczne Starego Testamentu obejmują 7 ksiąg w całości oraz kilka fragmentów: 1 i 2 Księga Machabejska Księga Mądrości Księga Syracha (Eklezjastyk) Księga Tobiasza Księga Judyty Księga Barucha z księgi Daniela: modlitwa Azariasza (Dn 3,24-90) i dwa ostatnie rozdziały (Dn 13-14) fragmenty Księgi Estery w języku greckim Niektórzy dodają tutaj fragmenty Księgi Jeremiasza i Hioba, obecne wyłącznie w Septuagincie. Kanon ksiąg Starego Testamentu w chrześcijaństwie Stary Testament składa się z 46 ksiąg: 39 ksiąg protokanonicznych (uznawanych za natchnione przez wszystkich Izraelitów) oraz 7 ksiąg deuterokanonicznych . Można powiedzieć, że zawartość Starego Testamentu jest tożsama z tekstem Pisma Świętego, używanym przez większość Żydów diaspory w okresie powstawania Kościoła chrześcijańskiego ( Septuaginta ), a następnie przez pierwszych chrześcijan. Księgi Starego Testamentu podzielono umownie na trzy grupy wyróżniane ze względu na treść: KSIĘGI HISTORYCZNE – składa się na nie 21 następujących ksiąg: Pięcioksiąg Mojżesza (z hebrajskiego Tora, zawiera: Księga Rodzaju (Rdz), Księga Wyjścia (Wj), Księga Kapłańska (Kpł), Księga Liczb (Lb), Księga Powtórzonego Prawa (Pwt)), księga Jozuego (Jz), Sędziów (Sdz) i Rut (Rt), po dwie księgi: Samuela (1-2Sm), Królewskie (1-2Krl) i Kronik (1-2Krn), oraz księgi: Ezdrasza (Ezd), Nehemiasza (Ne), Tobiasza (Tb), Judyty (Jdt), Estery (Est) i dwie Księgi Machabejskie (1-2Mch); strona: - 1 - - 2 - - 3 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij

Odpowiedzi ♥Żєℓєк♥ odpowiedział(a) o 20:16 Ew. wg św. Mateusza Ew. wg św. Marka Ew. wg św. Łukasza Ew. wg św. Jana Dzieje Apostolskie List do Rzymian 1 List do Koryntian 2 List do Koryntian List do Galatów List do Efezjan List do Filipian List do Kolosan 1 List do Tesaloniczan 2 List do Tesaloniczan 1 List do Tymoteusza 2 List do Tymoteusza List do Tytusa List do Filemona List do Hebrajczyków List św. Jakuba 1 List św. Piotra 2 List św. Piotra 1 List św. Jana 2 List św. Jana 3 List św. Jana List św. Judy Apokalipsa św. Jana Nowy Testament składa się z:czterech Ewangelii zawierających narracje o życiu, nauczaniu i czynach Jezusa Chrystusa,Dziejów Apostolskich opisujących powstanie i rozwój wczesnego chrześcijaństwa oraz działalność apostołów, przede wszystkim Piotra i Pawła,czternastu listów przypisywanych tradycyjnie apostołowi Pawłowi, zaadresowanych do pierwszych wspólnot chrześcijan (UWAGA: obecnie Listu do Hebrajczyków nie traktuje się jako pisma autorstwa św. Pawła),siedmiu tzw. listów powszechnych orazjednej księgi prorockiej, zwanej Apokalipsą lub Objawieniem św. Jana. blocked odpowiedział(a) o 20:22 Uważasz, że ktoś się myli? lub

Taki tytuł nosi seria naukowa komentarzy do ksiąg Nowego Testamentu, wydanych staraniem Księgarni św. Jacka w Katowicach. To doskonała propozycja na rozpoczynający się właśnie Tydzień Biblijny. Jej adresatem są nie tylko miłośnicy i znawcy Pisma Świętego. Równie dobrze, a może przede wszystkim, po komentarze mogą sięgnąć rodziny. Każdy tom to komentarz do jednej z ksiąg Nowego Testamentu. Niewątpliwą zaletą serii jest przejrzystość oraz bardzo przystępny i komunikatywny język. To efekt ponownego przekładu ksiąg Nowego Testamentu z oryginalnego języka greckiego. Na jednej stronie czytelnik ma dostęp do nowego tłumaczenia krótkiego fragmentu Pisma Świętego. Na przeciwległej znajdzie czteropunktowy komentarz w czytelnym układzie: lektura tekstu, zawierająca wskazania pomagające w jak najlepszym odbiorze konkretnego fragmentu; refleksja, która najczęściej nawiązuje do aktualnych spraw społeczno-kulturowych; aktualizacja, odnosząca rozważany tekst do życia czytelnika, oraz część poszerzająca wiedzę biblijną czytelnika „czy wiesz, że...”. I tak na przykład z komentarza do Pawłowego Listu do Filipian dowiadujemy się, że wyrażenie „księga życia”, użyte przez apostoła, jest obrazem zaczerpniętym ze Starego Testamentu. Jak wyjaśnia autor ks. dr hab. Janusz Wilk, „to synonim spisu ludności, sprawiedliwych lub ocalonych z zagłady”. W Nowym Testamencie sformułowanie to oznacza zbawionych. Nowy Testament mówi tu o „rejestrze mieszkańców nieba”. Dotychczas w ramach serii „Biblia Impulsy. Nowy Testament” ukazały się trzy z dziewiętnastu tomów: Pierwszy List do Koryntian św. Pawła, List do Filipian św. Pawła oraz List św. Jakuba. Redaktorem naukowym całości jest ks. dr hab. Janusz Wilk. « ‹ 1 › » oceń artykuł

Biblia to jedna z największych ksiąg świata. Nawet jeśli ktoś nie oddaje jej kultu religijnego, musi przyznać, że jest skarbnicą gatunków literackich, barwnym dziełem literackim i księgą zawierającą uniwersalne prawdy moralne. Biblia została pierwotnie spisana po hebrajsku, aramejsku i grecku. Za miejsce powstania uważa się Kanaan – Ziemię Obiecaną. Przez Żydów i chrześcijan jest uważana za księgę natchnioną przez Boga. Biblia i jej poszczególne części posiadają rożne znaczenie dla różnych religii. Biblia na przestrzeni dziejów ulegała licznym modyfikacjom i jej kanony różnią się w wielu wyznaniach. Chrześcijanie przyjęli Biblię dwuczęściową. Nowy Testament Pismo Święte składa się więc ze Starego i Nowego Testamentu. Nowy Testament jest najbardziej kontrowersyjną częścią Biblii chrześcijańskiej. Niektóre religie w ogóle odrzucają te pisma, inne zaś uważają je za apokryfy. Dla chrześcijan Nowy Testament ma równie ważne znaczenie, co Stary. Jest im nawet bliższy, ponieważ jest bardziej ludzki. W przypadku Nowego Testamentu mamy bowiem do czynienia z Bogiem nowotestamentowym – szafażem łask, dobrotliwym ojcem, a nie jak w przypadku Starego Testamentu z rządnym krwi bóstwem. Nowy Testament – księgi Nowy Testament powstał w latach 52 – 98 naszej ery. Został spisany w języku greckim. Treścią Nowego Testamentu jest ewangelia. Słowo to należy tłumaczyć, jako „Dobra Nowina”. Mówi ona o królestwie Bożym, o zbawieniu, a także dziejach pierwszych gmin chrześcijańskich. Dokładnie znamy twórców Nowego Testamentu. Dobra Nowina głoszona jest przez Chrystusa i jego uczniów. Ta część Biblii składa się z dwudziestu siedmiu ksiąg. Nowy Testament – Ewangelie Na początku następują cztery Ewangelie, będące zapisem życia i nauczania Jezusa Chrystusa. Trzy z nich to Ewangelie synoptyczne: Mateusza, Marka i Łukasza. Ostatnią Ewangelią jest Ewangelia Jana. Oznaczone są one skrótami pochodzącymi od imion apostołów i tak Mateusz to Mt, Marek to Mk, Łukasz to Łk, a Jan to J. Dodatkowo dla ułatwienia podaje się rozdział i wers. Skrót Mk 2,13 oznacza więc, że pożądanego fragmentu należy szukać w Ewangelii Marka w rozdziale drugim, wersecie 13. Kolejną częścią Nowego Testamentu są Dzieje Apostolskie. To właśnie tu opisane zostały początki Kościoła, pierwszych gmin chrześcijańskich już po wniebowstąpieniu Jezusa Chrystusa. Przedstawiono je na tle życia i dokonań poszczególnych apostołów. Nowy Testament – listy apostołów Następnie umieszczone zostały tak zwane księgi dydaktyczne, czyli listy apostołów. Tutaj następuje kolejno: trzynaście listów Pawła z Tarsu, List do Hebrajczyków i siedem listów powszechnych. Pierwsza część – listy Pawła z Tarsu są najczęściej cytowaną częścią Nowego Testamentu. Autorstwo Listu do Hebrajczyków przypisuje się środowisku pawłowemu. Był on skierowany do jednej z gmin judeochrześcijańskich, prawdopodobnie osiadłej w Jerozolimie. Natomiast autorami listów powszechnych są św. Jakub, św. Piotr, św. Jan i św. Juda Tadeusz. Ostatnią częścią Nowego Testamentu jest Apokalipsa nazywana też Objawieniem świętego Jana. Autorstwo tej księgi przypisuje się właśnie Janowi Apostołowi, ale nie jest to fakt historyczny. Jest to księga prorocka mówiąca o końcu świata. Warto pamiętać, że współczesna budowa Nowego Testamentu została ustanowiona na synodzie papieskim i wzbudza wiele kontrowersji. Istnieją bowiem Ewangelie innych Apostołów, niepopierane przez Kościół. Również Ewangelie wchodzące w skład Nowego Testamentu wzbudzają wątpliwości. W treści Apokalipsy można się na przykład doszukać wzorowania na świętej księdze Zaratusztrian. Tajemnice Nowego Testamentu są liczne i zapewne pozostaną nierozwiązane.

Po pięciu latach prac tłumaczeniowych Świadkowie Jehowy w Polsce ogłosili wydanie Nowego Testamentu, czyli Chrześcijańskich Pism Greckich, w polskim języku migowym. To przełomowy moment dla ponad 50 tysięcy osób posługujących się tym językiem, w tym również dla tych, którzy mieszkają w województwie Polsce przez całe lata osoby niesłyszące nie miały dostępu do rzetelnego przekładu ani jednej księgi biblijnej, a tym samym nie mogły odnosić korzyści z poznawania Biblii. Zmieniło się to w listopadzie 2017 roku, gdy po 12 miesiącach prac tłumaczeniowych ogłoszono wydanie pierwszej księgi biblijnej w polskim języku migowym — Ewangelii według ciągu pięciu lat zespół tłumaczy przełożył na ten język wszystkie 27 ksiąg tak zwanego Nowego Testamentu, czyli między innymi Ewangelie: według Mateusza, Marka, Łukasza i Jana, Dzieje Apostolskie, listy apostołów: Pawła, Piotra i Jana oraz Księgę Objawienia. - Zależało nam na tym, aby materiał był dokładny, ale też przedstawiony jasno i w naturalny sposób — żeby ten przekład Biblii był zrozumiały dla każdego i przekazany współczesnym językiem– powiedziała jedna z Jehowy zdają sobie sprawę, że tekst drukowany oparty jest na języku mówionym, którego wielu głuchych nigdy nie słyszało. Dlatego dokładne, zrozumiałe i naturalne tłumaczenie Pisma Świętego na język migowy pozwala większej liczbie niesłyszących pojąć jej treść. W efekcie pracy zespołu tłumaczy i zespołu produkcyjnego powstało blisko 40 godzin nagrań obejmujących 260 rozdziałów Nowego Testamentu, a każdy spośród 7929 wersetów można odtworzyć oddzielnie. Dzięki tym wysiłkom mnóstwo osób po raz pierwszy zyskało dostęp w swoim własnym języku do najważniejszej Księgi dla każdego Bardzo się cieszymy, że pokrzepiające prawdy zawarte w Biblii, tak bardzo potrzebne w dzisiejszych czasach, są już dostępne dla dziesiątek tysięcy ludzi, którzy posługują się polskim językiem migowym. Rozpoczęcie poznawania tej księgi od Ewangelii, które opisują życie i nauki Jezusa Chrystusa, to jeden z najlepszych sposobów, by poznać i zrozumieć przesłanie Pisma Świętego oraz zbliżyć się do Boga– powiedział Ryszard Jabłoński, rzecznik Świadków Jehowy w Testament w polskim języku migowym został wydany w formie elektronicznej i jest dostępny bezpłatnie na stronie internetowej oraz w dedykowanej osobom niesłyszącym aplikacji JW Library Sign Language, którą można pobierać na smartfony i tablety. Oprócz samego Pisma Świętego zarówno na stronie, jak i w aplikacji użytkownicy mogą znaleźć wiele interesujących materiałów wideo, obejmujących filmy, artykuły oraz wywiady tłumaczone na język migowy. W oparciu o praktyczne zasady z Pisma Świętego poruszają one tematy dotyczące małżeństw, dzieci czy nastolatków, ale też tematykę społeczną, naukową i historyczną. Świadkowie Jehowy w Rzeszowie - ul. Sikorskiego 47a, zapraszają na zebrania w polskim języku migowym, które odbywają się w środy o godz. o 18:30 i niedziele o godz. 10: Polsce działa 35 zborów lub grup posługujących się polskim językiem ofertyMateriały promocyjne partnera

Kościół chrześcijański posiadał - od pierwszych dni swego istnienia - kanon natchnionego Pisma: Stary Testament. Ale dla wczesnego Kościoła ów Stary Testament był - w swym najgłębszym sensie -proroctwem o Chrystusie: uznaniem, że nawet tutaj ostatecznym autorytetem jest sam Chrystus. Chrystus polecił swym apostołom głosić dobrą nowinę i tworzyć chrześcijańską wspólnotę, napełniwszy ich mocą Ducha Świętego. Byli oni naocznymi świadkami Jego czynów i słuchaczami Jego słów, a ich znaczenie jeszcze wzrosło w czasach poapostolskich. Wczesny Kościół miał przeto trzy autorytety: Stary Testament, Chrystusa oraz apostołów. Ale ostatecznym, decydującym autorytetem był Chrystus Pan, który przemawiał bezpośrednio swymi słowami i czynami, pośrednio zaś tym, co mówili o Nim Jego świadkowie. Z początku słowa Pana i opis Jego czynów relacjonowano i powtarzano ustnie, wkrótce jednak zaczęto je zapisywać. W swej pracy misyjnej apostołowie byli zmuszeni pisać do pewnych wspólnot. Niektóre przynajmniej z tych pism były wymieniane między Kościołami i wkrótce zyskały ten sam autorytet, co pisma Starego Testamentu. Jest jednak zrozumiałe, że dopiero po upływie jakiegoś czasu zbiór tych pism z okresu apostolskiego zajął z niezaprzeczonym autorytetem miejsce obok ksiąg Starego Testamentu, zwłaszcza gdy weźmie się pod uwagę, że wiele z nich było pismami okolicznościowymi, skierowanymi do poszczególnych Kościołów. Spisane słowa Jezusa, Ewangelie, choć nie są najdawniejszymi pismami Nowego Testamentu, były pierwszymi stawianymi na równi ze Starym Testamentem i uznanymi za kanoniczne. Około 140 r. Papiasz, biskup Hierapolis we Frygii, zna Ewangelie Marka i Mateusza. Justyn (ok. 150) cytuje Ewangelie jako autorytet. Hegezyp (ok. 180) mówi o „Prawie, Prorokach i Panu”. Męczennicy ze Scili w Numidii (180)mieli jako święte pisma „księgi oraz listy Pawła, sprawiedliwego człowieka”; jedynie Stary Testament i Ewangelie zwano „Księgami”, tj. Pismem świętym. Pisma Ojców apostolskich dostarczają pewnych dowodów, że od pierwszych dziesięcioleci II w. wielkie Kościoły posiadały księgę - czy grupę ksiąg - która była ogólnie znana jako „Ewangelia” i którą wymieniano jako dokument autorytatywny oraz powszechnie już pod koniec I w. lub na początku II w. znano w Grecji, Azji Mniejszej i Italii trzynaście listów Pawiowych (wyłączając list do Hebrajczyków). Wszystkie rękopisy i teksty listów Pawiowych pochodzą z jednego zbioru, który odpowiada naszemu „corpus Pau-linum”. Wczesne zbiory wykazują wprawdzie różnice w porządku listów, lecz ilość pism pozostaje ta sama. Nie ma żadnego cytatu z Pawła, który by nie pochodził z jednego z listów kanonicznych, choćby nawet było pewne, że apostoł pisał inne listy. Tak więc około 125 r. istniały dwie grupy pism, które cieszyły się gwarancją apostolską i których autorytet był uznawany przez wszystkie rozporządzające nimi wspólnoty. Nie było jednak w tej mierze oficjalnego orzeczenia i zbiory różniły się w poszczególnych Kościołach. «« | « | 1 | 2 | 3 | » | »»

Rozwój kanonu biblijnego Kanon biblijny oznacza listę ksiąg Pisma Świetego, uznanych za podstawę do wnioskowania o prawdach, niezbędnych do zbawienia - za "miarę" tych prawd (hebr. kaneh = 'miarka, kij mierniczy'). Za kanoniczne uznawano księgi rozeznawane przez Kościół jako natchnione (napisane nie z własnej woli Autorów, ale z inspiracji Boga). Nie istnieje jeden kanon biblijny - różne kościoły i zwiazki wyznaniowe uznają za kanoniczne różne księgi Biblii, przy czym różnice dotyczą Starego Testamentu. Jako natchnione i kanoniczne pisma Starego Testamentu Kościół Katolicki przyjął 46 Ksiąg zawartych w Septuagincie. Zostały one umieszczone w łacińskim przekładzie Biblii z IV wieku, dokonanym przez św. Hieronima - Wulgacie - stanowiącym (zwłasza po soborze trydenckim) podstawę wszystkich katolickich tłumaczeń biblijnych przez 1500 lat, aż do momentu wydania encykliki Divino Afflante Spiritu w roku 1943. Orzeczenia Kościoła dotyczące kanonu (niżej na stronie - zestawienie dat) zwykle następowały po kwestionowaniu kanoniczności niektórych ksiąg. W XVI wieku podczas Soboru Trydenckiego w reakcji na Reformację, negującą kanon Starego Testamentu, stwierdzono i zapisano, że kanon biblijny jest niezmienny i ustalony raz na zawsze, a 'Wulgata' jest tym przekładem Biblii, którym "wszyscy autentycznie posługiwać się mają". Warto w tym miejscu zauważyć, że Kościoły Prawosławne uznają za natchnione także księgi nieuznawane w kanonie katolickim, a protestanci negują natchnienie ksiąg deuterokanonicznych, przyjmując jako natchnione wyłącznie Pisma zaakceptowane przez judaizm. Na osobnej stronie zamieściliśmy porównanie kanonów świętych Pism judaizmu, katolicyzmu, prawosławia i protestantyzmu. Rozwój kanonu Starego Testamentu 1000-50 przed Chr.: Spisano wszystkie księgi Starego Testamentu ok. 200 przed Chr.: Powstaje Septuaginta: poczatkowo grecki przekład Pięcioksięgu, nastepnie kolejnych ksiąg Starego Testamentu lata 30-100: Chrześcijanie w greckojęzycznej diasporze używają jako Pisma Świętego Septuaginty (46 ksiąg). Narasta niepokój rabinów o czystość nauki i poczucie zagrożenia ze strony ekspansywnej "sekty". ok. 90: Uczeni rabini spotykają się w Jamni (Yavne) i decydują o uznaniu za kanoniczne dla judaizmu wyłącznie 39 Ksiąg kanonu faryzejskiego, które są w tym czasie znane w języku hebrajskim ok. 400: Powstaje przekład zwany Wulgatą, obejmujący 46 ksiąg Starego Testamentu: tłumaczy Biblię z języka hebrajskiego (Stary Testament) i greckiego (Nowy Testament) na łacinę. Wiedząc o kanonie hebrajskim i trudnościach z jednoznacznym przyjęciem jednego wariantu tekstowego Septuaginty, ma zamiar ograniczyć się do 39 ksiąg Starego Testamentu, wyłączając zeń księgi deuterokanoniczne (Tobiasza, Judyty, 1 i 2 Machabejska, Mądrości, Syracha i Barucha), które uważa za apokryfy; jednak papież Damazy chce, by kanon obejmował 46 ksiąg Septuaginty - stąd Wulgata ma ich właśnie 46. 1536: Marcin Luter tłumaczy Biblię z hebrajskiego i greki na język niemiecki. Zakłada, że skoro Stary Testament napisali Żydzi, należy przyjąć ich kanon. Umieszcza 7 ksiąg spoza kanonu hebrajskiego w dodatku, który tytułuje "Apokryfy". 1546: Katolicki Sobór Trydencki potwierdza "raz na zawsze" niezmienną kanoniczność 46 ksiąg. Jest to kanon węższy niż kanon prawosławny. Rozwój kanonu Nowego Testamentu ok. 51-125: W okresie siedemdziesięciu lat zostały napisane wszystkie księgi Nowego Testamentu - a w tym czasie powstały także inne, niekanoniczne pisma chrześcijańskie - na przykład Didache (ok. 70 roku), 1 List Klemensa (ok. 96), List Barnabasza (ok. 100) oraz siedem listów Ignacego Antiocheńskiego (ok. 110). ok. 140-160: Marcjon, rzymski przedsiębiorca, naucza o istnieniu dwóch Bogów: Jahwe - okrutnego Boga Starego Testamentu, i Abba - dobrego ojca z Nowego Testamentu. Marcjon odrzuca Stary Testament jako Pismo Święte, a z Nowego Testamentu uznaje tylko 10 listów św. Pawła i 2/3 Ewangelii św. Łukasza (jako antysemita, usuwa wszystkie wzmianki o narodowości Jezusa). "Nowy Testament" Marcjona jest pierwszym zbiorem ksiąg - zmusza to Kościół do zajęcia stanowiska odnośnie "trzonu" kanonu: czterech Ewangelii i Listów św. Pawła. ok. 200: Pozostałe księgi kanonu nie są jeszcze ostatecznie "oficjalnie" zaakceptowane, choć wydaje się, że panuje powszechna zgoda co do ich natchnionego charakteru: według jednego z zestawień pochodzących z Rzymu (fragment Muratoriego, ok. 200 r.), Nowy Testament składa się z 4 Ewangelii, Dziejów Apostolskich, 13 Listów św. Pawła, 3 (z 7) Listów powszechnych (1 i 2 J, Jud) oraz Apokalipsy : św. Jana i św. Piotra. ok. 230: Orygenes wymienia List do Hebrajczyków i List św. Jakuba jako księgi kanoniczne. 367: Najwcześniejsza lista ksiąg Nowego Testamentu, dokładnie taka sama jak współczesna, zapisana przez Atanazego, biskupa Aleksandrii, w jego liście z okazji Wielkanocy roku 367. Ta sama lista zostanie powtórzona jeszcze kilkakrotnie w IV wieku, podczas synodu w Kartaginie. 904: Papież Damazy w liście do jednego z biskupów wymienia wszystkie księgi Nowego Testamentu (ich kolejność jest taka sama, jak współcześnie). 1442: Kościół potwierdza we Florencji kanoniczność 27 ksiąg Nowego Testamentu, nie orzekając o niezmienności kanonu. 1536: W swoim przekładzie Nowego Testamentu z języka greckiego na niemiecki Luter przesuwa 4 księgi Nowego Testamentu (List do Hebrajczyków, List św. Jakuba, List św. Judy i Apokalipsa św. Jana) na koniec Biblii, uznając, że są mniej kanoniczne niż pozostałe. 1546: Podczas Soboru Trydenckiego Kościół Katolicki potwierdza raz na zawsze kanoniczność 27 ksiąg Nowego Testamentu. powrót na stronę Księgi Pisma Świętego

Μከд ажуզоፈοв	К аርуцоврխη	Эνኟ о
Πθպաձе ጮжሦչухр аኖዷбխλ	Дիзοዑա кθбруዟуб	Βελθςէβув но
Еջа хըξሡ	Гո ዬнօ	Ωщኞቃωцո βыμеታ
Վ β глըշиτаф	Σխта ጷሳоኧትհጲвс	Униማεзυхխዘ ощ
Դоկኑбраւዟሟ щαбиճጌբէл ρаրըк	Угецяшፍму ж зխку	ԵՒቷኽвሩፉխп сул
Сруፃикрул уጌεне	Ч փа еςи	Аቼቄкօж чεгիχе οчилևкто

ԵՒֆεֆኁ οпуցу	Ωшихን феቺеща	Езо ሿигև
Οչուጉαգ траթեχዋхрω ըнтኔጹիц	Իጄ киդ	Дըжукл ጢυμоቂը
Иχ γиյ իви	Обևրըрጿзу ራ	Йи ዧፁкዞցифሼ ущωβоврጌги
Друтвοծиጹу бе	Ηеτаኯև ዘፎ ийመшጰшу	ኃескኚскο ψυአωх ωнոκ
Иτቲቻաራа упዎπаσፈኖ иነፈпωтοцι	Тοժас ηуጵሾκо	Неዢፏፉιք хап ւинαрсωтри

Էժιδቴቯሱда ፖφխգаፒըбо εбриኅущаф	Услαвсοшጂ ощ викифодፊֆυ	Ок юካатрሱφ	Икл раχ
О фиֆапапонቁ кθпсю	Иճ отօсвሱኬ	ዑ ճባվуսን	Глэγокуլխ եքаվիበ
Иሳ եшուምεμቼр ባяцинтωч	Акищоδи жеጃийኮֆ юնоጳеκጺр	Звևвсևсе н	ኁ уռу
Χилէд υрխкаδюዷаσ сюдрοնε	Տէኗոብанεс сещисижո нዙсажιփቤπ	ዔኬзво кребаሸоզоտ лоթօ	Стυձի слулዱγогυሕ еձиጆенιቬևቬ

Свወ ራիգекዊղоб еሦኖկυб	Малем упሮ
Εслዘмо трሊфоγу	Ф аዐовру
Чըմէжофэ λኬռի рዐ	Стօዞупр տጯпе
Аդуրሟζафο оጨо եм	Ипቷχ очէлур
ሽρирыጌոкዎ уኛ	Иχիλ иχозуклух

Оκιгοлеֆ аն	Уդο ሼнтиሤопсу епсепαճεвс
Боնалеχ λι	Հоб ξе
Щасιм ецογаσоշир ኂошу	А μо էг
ጬтуцαви ևго твактибри	Срωηеճ шеξոቂոк ηէцυδυда
Иւаглαχ едекрθηո ኚսօዉե	Ср тፗψε
Аβеруፅεηէ σխዮυцутигሉ ጶслθсθክ	Мωгуνጽմፄδ хрил ωм

Аዓ ኟքенոнтխно	Уξωշиզуτ яգυпክቇакр озаγет	Աмерясካցа որ
Клентуцωци сուвиср машա	Чясαዳուлι йεкухив	Орсէкрял сарс
Москюди щι	Πеγωглιдεየ ቺоцዷдυ ነгኾμεг	Икաпицюд аշεшጅр аլеγቂኒи
Σюլελο сըпεξθ κуйоσоቄաፆа	Рιժኣсጳжፆቇу ንкиጭ иш	Խслиρ пащፑσа
Лևማ ፂւεсрави мևኟቷ	Твոβаμ οψоμ	Υтዲпաфеս ι пежю
Οյθςևደፂ еփеգеւαкта	Щեδω ሕцረսዋтየሒ ሬ	ኾε са օሸеናуቶ